Grumpy zondagmiddag...met Keane

Wat is dat toch met Keane? Ondanks overwegend goede kritieken op het nieuwe album, lijken ze op de één of andere manier over zichzelf af te roepen om continu in de zeik genomen te worden. Was het tot nu toe de merendeels door huisvrouwen geadoreerde pathetiek en de verwende jongetjes uitstraling van de bandleden, tegenwoordig gooien ze zelf olie op het vuur door te verkondigen de regels van goede smaak te negeren, de grenzen van de slechte smaak bewust op te zoeken, en lekker buiten hun comfortzone aan het werk te gaan. Sja...

Hoe dan ook, ik heb oprecht mijn best gedaan en mezelf vol goede moed aan het luisteren van 'Perfect Symmetry' gezet, gesterkt door de positieve reviews. Van voor naar achter en terug. En twee uur later bleek dat het mij en Keane toch echt niks gaat worden. Jammer van de zondagmiddag.

Het album is inderdaad een stuk vrolijker dan melodramatische voorganger 'Under The Iron Sea'. Het album laat ook een wat ander geluid horen dan de standaard gezwollen falsetto/piano combi. Maar ik kan er helemaal niks mee, met synths, drumcomputers en andere jaren '80 opvulling. Hoewel ik eerder schreef dat een vernieuwend geluid een fijne afwisseling zou kunnen vormen op het uitgemolken Keane concept kom ik daar bij deze op terug. Mij zijn ze definitief kwijt.

Ach, er blijven vast genoeg liefhebbers over. En om toch mijn goede wil te tonen, deze versie van 'Spiralling' van een andere band waar ik ook al niks mee heb: The Sugababes. Om te laten zien dat onder die jaren '80 klets best een aardig nummer schuil gaat..