Posts
Drie avonden lang staat dEUS in een stijf uitverkocht Paradiso. En dat na eerdere shows in maart dit jaar in de Melkweg en Doornroosje, en een stomende set op Lowlands in augustus. Nederland is nog lang niet dEUS-moe, en het is duidelijk; 14 jaar na debuut Worst Case Scenario is de band uitgegroeid van excentriek kunstenaarsclubje, met vele wisselingen en experimenten, tot rockact van formaat. Zanger Tom Barman riep het begin dit jaar al in een interview, dit is waarschijnlijk de beste bezetting die dEUS ooit heeft gehad. En dit bezielende zelfvertrouwen spatte van het podium, de grootsheid van dEUS werd gister wederom bevestigd met een gloeiend harde, gepassioneerde en beestachtig strakke rockshow.Waar ze in maart een nog wat rommelige set neerzetten (even meeslepend overigens) en duidelijk zoekende waren naar de geschikte opbouw, was er gisteravond van begin tot einde totale controle en speelden ze, ik kan niet anders zeggen, compleet foutloos.
Met aftrap When She Comes Down, Everybody's Weird en Fell Off The Floor, Man werd de toon gezet. De avond zou hard worden, een denderende adrenalinetrip met weinig rustpunten, veel tempowisselingen, excellerend gitaargeweld en stroboscopische lichteffecten (met een eervolle vermelding voor het veelvuldig gebruik van de prachtig verlichte ramen van Paradiso).
Na single Slow volgt een klein rustmomentje met nieuwe single van het album Vantage Point Smokers Reflect om vervolgens weer knetterhard door te denderen met live klassieker Theme From Turnpike, Is A Robot en het opzwepende Architect. Zelfs ballad en persoonlijke favoriet Nothing Really Ends ontaard in een prachtig onheilspellend resonerende gitaarecho om naadloos over te gaan in Bad Timing.
Zeer indrukwekkend hoe gitarist Mauro Pawlowski in een soort bezwerende trance zijn gitaar totaal beheerst, en het ene moment ingetogen met een enkele noot dienstbaar is aan het geheel om vervolgens een knetterende riff in te zetten. Eén van de vele kwaliteiten van het dEUS anno 2008. En laten we naast de kunde van de overige bandleden ook het sexy charisma en de bezwerende stem van Tom Barman niet uitvlakken.
De ontknoping van de avond wordt ingezet met het stuwende If You Don't Get What You Want, gevolgd door een stevige versie van Instant Street en de climax: het luidkeels meegebrulde Suds 'n Soda. In de toegift worden we nog getrakteerd op publiekslieveling Roses, een adembenemende versie van Serpentine en verrassend: de psychedelische punk van Morticiachair '..had long and boring conversations about nothing, talked so much i bored myself to death, and the more i talk, the more i turn into a vegetable...god i'm such a fool'
Het blijft precies zo lang donker dat we weer hoop krijgen op een tweede encore, maar helaas het is afgelopen. Opgetogen en opnieuw stevig onder de indruk van zoveel klasse fiets ik naar huis. Sinds 1994 heb ik ze regelmatig live gezien en elke keer weten ze me opnieuw omver te blazen. Wat hou ik grenzeloos veel van deze band.
Everybody's Weird en Slow live in Paradiso 3-12-2008:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten