MOKE - SWITCH

Daar is ie dan, de officiele video bij nieuwe single Switch van Moke. De single wordt ondertussen al regelmatig gedraaid op 3FM en Kink, dus je hebt 'm vast al voorbij horen komen. De broeierige video werd geschoten in de gloeiende hitte van de Spaanse Nevada woestijn en loopt voor één van de bandleden niet erg goed af...

Switch is de eerste single van Moke's nieuwe album The Long & Dangerous Sea. We moesten er lang op wachten (voordat de band de studio indook werd er druk getourd met Weller, Keane, Amy McDonald en Razorlight) maar 11 september is het dan eindelijk zover, dan verschijnt dit tweede album, dat een poppier en weidser geluid beloofd. Op Lowlands zullen de heren een aantal nieuwe nummers laten horen. We zijn benieuwd!

Moke staat op de Lowlands zaterdag in de Grolsch om 15.30 uur.


...LEES HIER VERDER...

JACK PENATE - PULL MY HEART AWAY

Druk baasje die Penate. Na Be The One is Pull My Heart Away alweer de tweede single van zijn nieuwe album Everything is New. Bovendien kroop hij voor de video zelf op de regisseursstoel. De clip werd geschoten in het beroemde Petra in Jordanie, veelgebruikte filmlocatie en oa backdrop van Indiana Jones (And The Last Crusade). Penate is druk aan het touren en beklimt as. zaterdagavond om 21.00 uur het Charlie podium op Lowlands. En dat is een mooie sprong voorwaarts nadat hij in 2007 vroeg in de ochtend werd geprogrammeerd en ietwat verlegen maar zeer enthousiast een set speelde met alleen akoestische gitaar. Ben erg benieuwd hoe het dit jaar gaat klinken!
Na de klik de clip.


...LEES HIER VERDER...

REVEREND & THE MAKERS STERK TERUG

Twee jaar na debuut The State Of Things zijn Reverend Jon McClure en The Makers terug met opvolger A French Kiss In The Chaos. Voor liefhebbers van de catchy indiedance van het eerste album is het wel even wennen. De band heeft alle electronica de studio uitgeschoven en het zwaartepunt verlegd naar britpop met een schepje madchester, wat een weidser geluid oplevert, meer orkestraties en een licht psychedelisch sausje. Met dit tweede album wordt de indiedansvloer misschien niet opnieuw veroverd, maar A French Kiss In The Chaos heeft mij verrast. Het is een sterke, consistente en volwassen plaat.

Dat deze nieuwe ontwikkeling ten goede komt aan het stemgeluid van Jon McClure is het eerste wat opvalt. Zonder alle electronica komt zijn stem beter tot z'n recht en hij heeft duidelijk de Noord-Britse backcatalogue er nog eens op nageslagen; harmonieuze samenzang en een typisch Britse sneer. Inhoudelijk is er weinig veranderd overigens, preken kan The Rev nog steeds. En dat doet hij dan ook allround en onvermoeibaar; consumentisme, farmaceutische industrie, maatschappij, milieu en wapenindustrie; het komt allemaal voorbij.

Silence Is Talking is een ouderwets sterke albumopener met een sferisch gitaarintro waar The Verve zich niet voor geschaamd zou hebben, sitar, zompig baslijntje en baggy beat. Heel andere koek dus. Dit wordt gevolgd door Hidden Persuaders, een netjes in elkaar gezet, maar beetje doorsnee britpopliedje met akoestische gitaar en puntige boodschap.
No Wood Just Trees lijkt met de uptempo beat nog het meest op het oudere werk, hoewel ook hier de baggy feel aanwezig is en McClure goed op Tom Meighan (Kasabian) heeft gelet. In Professor Pickles wordt overgeschakeld op een driekwartsmaat en een bataljon blazers, gevolgd door de indrukwekkende pianoballad Long Long Time. McClure klinkt hier op z'n best met een licht hees stemgeluid. Geslaagd tweestemmig refrein. No Soap In A Dirty War begint met minimale begeleiding en bouwt mooi op richting het meerstemmige refrein om lekker stevig te eindigen.
Manifesto/People Shapers is tekstueel wat hoogdravend maar muzikaal gezien erg goed. Marsritme, strijkers en een snerende McClure. Het spacy gitaarwerk is lekker onheilspellend en zorgt voor een mooi overgang naar het tweede deel waarin McClure duidelijk maakt dat hij in ieder geval wél betrokken is; '... I'm in love with the notion, with the idea of givin' a fuck...'
Mermaids en The End zijn de enige twee albumfillers wat mij betreft, terwijl afsluiter Hard Time for Dreamers weer erg sterk is. McClure mijmert over milieurampen, de derde wereldoorlog en de terugkeer van de Tories in het Britse parlement, om veelbetekenend te eindigen in een flatliner.

Reverend & The Makers staan de Lowlands zaterdag om 13.40 in de Grolsch.

Luisteren: Silence Is Talking, Long Long Time en Hard Time For Dreamers






...LEES HIER VERDER...

JULIAN PLENTI IS... SKYSCRAPER

Achter de naam Julian Plenti gaat Paul Banks schuil, bekend als de frontman van Interpol. Sinds de bands derde album Our Love To Admire uit 2007 is het een beetje stil geworden rondom deze aanvoerders van de jongste lichting postpunk/new wave. Maar niet getreurd, Banks kwam deze week met zijn eerste soloalbum Julian Plenti is... Skyscraper. Het is wel even 2 keer checken of het echt Banks is die je hoort; weg is het indringende geluid dat we van hem gewend zijn. En niet alleen zijn stem is een stuk ingetogener, ook de muziek is vrij ingehouden, het luistert grotendeels weg als een loom zondagmiddag plaatje, met enkele wat steviger uitschieters, zoals single Games For Days. Prettig album en een leuk uitstapje maar het stilt de honger niet naar een volgend Interpol album. Na de klik single Games For Days.

Games For Days



Website Julian Plenti

...LEES HIER VERDER...

THE CRIBS WILLEN BEDROGEN WORDEN

Op 7 september ziet het eerste The Cribs album sinds de komst van vierde bandlid en Smiths-legende Johnny Marr het licht. De plaat is getiteld Ignore The Ignorant en ik kijk er behoorlijk naar uit.

Met hun manische tourschema en stomende, rauwe liveshows kregen The Cribs al gauw een cultstatus, maar sinds hun zeer sterke derde album Men's Needs, Woman's Needs, Whatever vonden ze ook waardering bij een breder publiek. Van het nieuwe album was eerder de track We Were Aborted te downloaden (wordt nog steeds gestreamd op My Space), maar officiele eerste single is Cheat On Me. En verdorie wat is dat weer een lekker plaatje! En dan nog iets, waarom staan deze jongens niet op Lowlands?



De Cribs staan in het voorprogramma van Franz Ferdinand op 22 november in de HMH
...LEES HIER VERDER...

MOOISTE LIVE ERVARINGEN

Het maandelijkse muzieklijstje voor website Apply Some Pressure bestond dit keer uit een top 10 van de beste live concerten die je ooit hebt bezocht. Een moeilijke opgave, omdat de afweging niet alleen de kwaliteit van het concert geldt, maar ook, en misschien vooral, hoe bijzonder de persoonlijke ervaring was. Toch geloof ik dat onderstaande concerten op beide punten scoren, objectief goed en subjectief een onvergetelijke ervaring voor ondergetekende fan. Klikkerdeklik


1. U2 Elevation Tour, Gelredome 2001
Ik ben opgegroeid met U2, maar raakte pas echt hooked na dit concert. Deze eerste U2 live ervaring was absoluut magisch. En wat een setlist; oa Gone, Bad, The Fly en akoestische versie van Stay(Faraway, So Close).
2. Paul Weller, Paradiso 2008
Ik kan eindeloos naar Weller luisteren, zijn stem weet me op elk moment te raken. Geen enkele andere artiest draai ik zoveel. Dus The Modfather live zien was voor mij kippenvel van begin tot einde. Schitterende uitvoering van Butterfly Collector, en dak eraf tijdens The Jam-afsluiter Town Called Malice.
3. Oasis, HMH 2009
"Tonight I’m A Rock ’n Roll Star!" Britse invasie, attitude, meebrullen, bier gooien en kippenvelmomenten. Kortom; een totaalpakket Rock n Roll. Te gek.
4. Pearl Jam, Gelredome 2006
Na 10 jaar waren ze eindelijk terug in Nederland en dat hebben ze geweten. De zaal ging uit z'n plaat en de heren zelf ook; Eddie Vedder rennend door het publiek tijden Rockin’ in the Free World en het feestje ging gewoon door toen de zaallichten al aan waren. Blast!
5. The Last Shadow Puppets, Paradiso 2008
Volgens de pers werd hier muziekgeschiedenis geschreven en volgens mij hebben ze gelijk. Twee gastjes, met compleet orkest, die Scott Walker moeiteloos naar de kroon stijgen. Onwaarschijnlijk goed. Miles Kane en Alex Turner zijn misschien wel de grootste talenten van hun generatie.
6. dEUS, Melkweg 2008
Van experimenteel collectief tot strakke rockband in 15 jaar. Maar nog steeds met arty twist. dEUS live is elke keer nog lekkerder dan de vorige. Ook deze (voor mij 5e) keer. ”There's always something in the air.."
7. Foo Fighters, HMH 2006
Recht toe rechtaan feelgood geweld met Grohl als top-entertainer
8. The Verve, Pinkpop 2008
One off. Wie had gedacht dat ik deze band nog eens live zou zien. Ashcroft en McCabe blijft een briljante combinatie. En Drugs Don’t Work en Lucky Man live horen was te gek.
9. Editors, Lowlands 2007
De eerste keer dat ik ze live zag en beslist het hoogtepunt van Lowlands 2007, en da's knap met concurrentie van oa The Killers, Kings Of Leon en Kasabian.
10. Red Hot Chili Peppers, Arena 2004
Veteranen die nog altijd retelekker de tent uit funken. Zelfs in de Arena. Te gek om ze een keer live te aanschouwen.

...LEES HIER VERDER...