PAUL WELLER IN DE MELKWEG

Twee avonden stond veteraan en Mod-held Paul Weller in de Melkweg, en uw verslaggever was er bij. Twee avonden van hoog niveau, enorm speelplezier, bezieling en een gedrevenheid waar menig 20-jarige jaloers op zou zijn.

Weller is er de man niet naar om zich ergens makkelijk vanaf te maken, om avond aan obligate best-of sets ten gehore te brengen. Hij weet zich na een carrière van 35 jaar nog steeds te vernieuwen (luister dat eclectische nieuwe album 'Wake Up The Nation'), hij perst elke show het allerbeste van zichzelf uit z'n tenen, en doet dit alles met zoveel passie en vuur dat het een genot is om de hem live te aanschouwen. Of zoals OOR terecht stelt: de grootmeester aan het werk.

Verrassende touropener
De eerste show van de Europese tour blijkt er één vol verrassingen. Wie komt voor de bekende, stemmige singer/songwriter ballads van Weller komt bedrogen uit. In hoog tempo en ongekend hard wordt zo'n beetje het gehele nieuwe album over het publiek uitgestort, afgewisseld met een aantal origineel gekozen oudere tracks (wo Dust & Rocks, Start!, Strange Town). Weinig rustmomenten, geen akoestische intermezzo's maar dik anderhalf uur rock 'n roll waarin alle mogelijke stijlen voorbij komen. De punkrock van The Jam klinkt nog steeds lekker rauw, Style Council hit Shout It To The Top is nog even fris als 25 jaar geleden en het nieuwe werk is een rare maar aangename mengelmoes van rock 'n roll, motown en acid jazz.

Het is de eerste helft voor het publiek duidelijk even wennen, maar dat geldt ook voor de band die in deze aftrap zoekt naast de juiste balans in de setlist. Na een nummer of zeven gaat de hoogste versnelling eraf en wordt het live verrassend goed uit de verf komende Trees ingezet. Een tweede rustpunt volgt vlak voor het einde met het prachtige, song for lost souls everywhere, Broken Stones. In de toegift voert de Modfather het tempo weer flink op en wordt de zaal, tot grote euforie van de oudere garde The Jam-fans, getrakteerd op twee nummers die lang niet live zijn gehoord; Art School, in duet met toetsenist Andy Crofts en Scrape Away. Ondanks de wat rommelige set en het slecht afgestelde geluid (een vervelende Melkweg kwaal) kan dit concert de annalen in als overdonderend, rauw en uniek.

Geoliede vrijdag
Vanavond start Weller ingetogen met Into Tomorrow, Aim High en Seaspray, om daarna gas te geven met Moonshine, de opener van gisteravond. Er is flink aan de setlist gesleuteld, en niet alleen in volgorde. Maar liefst 14 van de 27 nummers vanavond zijn gister niet gespeeld. Toegevoegd is bijvoorbeeld pianoballad Invisible, One Bright Star en een daverende uitvoering van Peacock Suit. Het geluid is nog steeds niet optimaal maar de set kent een betere opbouw met meer rustpunten. Dit heeft wel tot gevolg dat halverwege de aandacht wat verslapt met Andromeda, het lang uitgesponnen Pieces Of A Dream en de eigenlijk wat saaie cover How Sweet It Is (To Be Loved By You).

Maar met verrassing Pretty Green wordt wederom een lang niet gehoord The Jam nummer gespeeld, en is de zaal in één klap weer wakker en helemaal op stoom tot aan de eerste toegift. Die bestaat vanavond uit een schitterende meerstemmige akoestische set met prachtige uitvoeringen van All On A Misty Morning en Brand New Start waarin ook de drummer een couplet voor zijn rekening neemt, en Steve Cradock uitblinkt op slideguitar. Als tijdens de tweede toegift opnieuw Art School wordt gespeeld en afsluiter Whirlpools End wordt er voorin flink gesprongen.

Qua opbouw was vrijdag de betere avond, maar in uniciteit scoort voor mij de donderdag het hoogst. De enthousiast springende NRC recensent naast mij, die de show van donderdag met vijf sterren beloonde, vat twee intense avonden in één prachtige zin samen. Dit is muziek om in te wonen.

Strange Town, Melkweg, donderdag 13 mei 2010


Brand New Start, Melkweg vrijdag 14 mei 2010


setlist van donderdag
setlist van vrijdag