Terwijl het herfstweer ons venijnig om de oren slaat met regen, hagel en storm brengt tropische souldiva Sabrina Starke met haar debuutalbum Yellowbrick Road net zo makkelijk de zomer weer terug. Ze maakte al indruk in De Wereld Draait Door, en tekende deze week ook nog eens bij legendarisch jazzlabel Bluenote. Niet slecht voor deze jonge Rotterdamse. Als invloeden noemt ze Billie Holiday, Tracy Chapman en Randy Crawford. Je zou haar kunnen labelen onder zowel Jazz, Soul als R&B, ze klinkt in ieder geval lekker laidback en zomers. In 2006 won ze de Talent Night waarmee ze zelfs een optreden in het wereldberoemde Apollo Theatre in Harlem mocht doen. In Nederland was ze eerder te zien op oa. North Sea Jazz en Noorderslag. Kortom, hou deze dame in de gaten.
Eindelijk werd vorige week bekend dat de wereldtour van Oasis gelukkig ook langs Amsterdam voert. Ik was al bang dat ze Nederland weer eens over zouden slaan. Nu mag ik 2x genieten want ik had uit voorzorg al kaarten voor Brussel gehaald. Dat Oasis op volle sterkte terug met een ijzersterk album op zak en hernieuwde tour-spirit (na de aanval op Noel) bewezen de heren gister als afsluiter van de BBC Electric Proms, met een geweldig optreden samen met het 40-koppige Crouch End Festival Chorus. Vanavond worden de hoogtepunten van de Electric Proms week herhaald, met oa Burt Bacharach, The Last Shadow Puppets, Razorlight én Oasis. Wel voor de nachtbrakers; van 0.50 tot 01.50 op BBC 2. Oasis & Crouch End Festival Chorus - Champagne Supernova
Red Light Company staat te boek als Britse rockband. Dat klopt maar ten dele. De leden komen uit alle uithoeken van de wereld; Australie, Japan, Wyoming, Schotland en Wales. Hoewel ze vorig jaar zijn opgericht is er nog geen album uitgebracht. De band geeft gewoon rustig om de 3 maanden een nieuwe single uit. 'Scheme Eugene' is de derde en weer even lekker als de eerste twee.
Red Light Company's ster is rijzende; ze tourden al met de Editors, deden het goed op Pukkelpop en waren afgelopen week één van de bands die de BBC Electric Proms speelden Bovendien staat de nieuwe single al in de Radio 1 B-list. De doorbraak is niet ver meer.
Het begint nu toch wel serieuze vormen aan te nemen, die nieuwe Guns 'n Roses plaat. Amerikanen kunnen het album al online bestellen, en tracklisting en coverart zijn bekend. De plaat is vanaf 23 november in de US te verkrijgen en vanaf de 25e wereldwijd. Zou het dan toch zover zijn na veertien jaar en 22 miljoen (!) euro? En zo ja, zit er nog iemand, behalve de Dr Pepper drinker, op te wachten? Er staan 14 tracks op het nieuwe album dus voordat u gaat luisteren; dat is per nummer één jaar en 157.140 euro! Klik hier voor de stream van single 'Chinese Democracy'.
In tegenstelling tot eerdere berichten heeft The Verve niet voor 'Judas', maar voor 'Rather Be' gekozen als tweede single van comeback album 'Forth'. 'Rather Be' verschijnt 17 november. De video is gister al online gezet. Na de klik.
De zaal is tot de nok gevuld en gonst van gespannen verwachting. Het podium staat vol met stoelen, muziekstandaards, violen, cello's, blaasinstrumenten en een pauk. Geen alledaags tafereel in poptempel Paradiso. Dan dimmen de lichten, zet het orkest in en betreden de twee piepjonge gentlemen het podium. In stijl uiteraard; Miles Kane strak in pak, en Alex Turner in rock 'n roll uniform: strak leren jasje en zwarte skinnies. Achter hen een 16-koppig orkest met eigen dirigent. En dat op je 22e. Ik heb zowel The Rascals als Arctic Monkeys meerdere keren live gezien, maar het vakmanschap van deze heren komt vanavond meer tot zijn recht dan in hun afzonderlijke bandjes. Met name Miles Kane excelleert in freaky gitaarspel en fijne solo's. Maar het is vooral de samenzang die voor kippenvel zorgt. Hoeveel hun stemmen ook op elkaar lijken, ze vullen elkaar adembenemend goed aan, met steeds wisselende zang (bijvoorbeeld in Bowie cover 'In The Heat Of The Morning') en schitterende harmonie (Standing Next To Me).
Band en orkest spelen retestrak en soepeltjes alsof ze al jaren met elkaar touren. Een speciale vermelding is op zijn plaats voor officieus derde Puppets-lid James Ford (producer van The Puppets en Klaxons' Mercury Prize winnend album 'Myths Of The Near Future' én drummer van Simian Mobile Disco). Wat kan die gast lekker drummen.
Ze openen full blast met 'In My Room' en direct daarna de hit 'The Age Of The Understatement'. Vooral bij 'Separate And Ever Deadly' zwelt het orkest tot hogere proporties gesteund door staccato drums en prachtige samenzang. Eén van de hoogtepunten. De sfeer tussen de bandleden onderling zit er goed in, Miles, de grappenmaker, heeft continu een grijns op zijn gezicht en onderling wordt er over een weer op los gegrapt. Toch blijft Alex Turner, ondanks zijn status als muzikaal wonder, nog altijd wat ongemakkelijk op het podium. Praten met het publiek laat hij dankbaar over aan Kane. Als hij twee nummers zonder gitaar vertolkt (prachtig gezongen uiteraard), heeft hij duidelijk moeite om zich een houding te geven, terwijl Miles Kane, even zonder gitaar, in zijn vertolking van 'Memories' (Leonard Cohen) overtuigend de crooner uithangt.
De band speelt naast het hele album ook twee b-sides van single Standing Next To Me en vier covers, die mooi in het georkestreerde geheel passen. Voor 'Paris Summer' (Nancy Sinatra & Lee Hazlewood) wordt de hulp ingeroepen van zangeres Rosie van supportact Ipso Facto. Het verrassende en adembenemende hoogtepunt is wat mij betreft de Beatlescover 'I Want You (She's So Heavy)' Er zijn maar weinig artiesten die daar mee weg komen maar ik heb zelden zo'n verbluffend mooie Beatles cover gehoord. Kippenvel.
Kortom, een show waar helemaal niks op aan te merken valt, behalve dat het nog wat langer had mogen duren. Het schijnt dat er volgend jaar een nieuw Arctic Monkeys album én een nieuw Last Shadow Puppets album uitkomt. Laat maar komen!
Setlist: In My Room The Age Of The Understatement Calm Like You Black Plant Gas Dance (b-side) Only The Truth Paris Summer (Nancy Sinatra & Lee Hazlewood) Seperate And Ever Deadly Hangt The Cyst (b-side) I Want You (She’s So Heavy) (The Beatles) My Mistakes Were Made For You I Don’t Like You Anymore In The Heat Of The Morning (David Bowie) The Chamber Time Has Come Again The Meeting Place Encore Memories (Leonard Cohen) Standing Next To Me
De echte kenners hebben ze al ontdekt toen debuutplaat Sink Or Swim uitkwam in 2006. Ik kom daar als gewoonlijk met een lichte vertraging achteraan. Dit keer getriggerd omdat ik 2x keer op één dag met deze, mij onbekende band werd geconfronteerd. Eerst las ik een artikel van collega Schrik over de spannendste acts van dit moment, vervolgens lag er in de platenzaak waar ik zo af en toe werk een bestelling klaar van datzelfde bandje: The Gaslight Anthem's tweede album The '59 Sound. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en het schijfje ging gelijk de speler in. Oei oei wat lekker! Sindsdien heb ik er een verslaving bij. The Gaslight Anthem komt uit New Jersey, dé backdrop van alle jeugdverhalen van Bruce Springsteen. En dat is erg goed te horen. Gaslight Anthem is een soort Bruce Springsteen on speed. Zanger Brian Fallon heeft een zelfde melancholische gruizigheid in zijn stem als The Boss en ook de teksten zijn kleine gepassioneerde verhalen over het opgroeien in de working-class van een willekeurig industriestadje in New Jersey. Enige verschil... Gaslight Anthem is een punkband.
Althans volgens de Wikipedia. Ik hou het op stevige rock met punkinvloeden. Tot hun invloeden rekenen ze naast The Boss ook Tom Waits, Wilson Pickett en Joe Strummer (The Clash), over wie het nummer 'I'da Called You Woody, Joe' van hun eerste album gaat.
Ingewikkeld is de muziek niet, vernieuwend ook niet, maar wel ontzettend gedreven en verdomd lekker! Hier gaan we vast meer van horen. The '59 Sound ligt sinds augustus 2008 in de winkels.
Young boys...young girls, ain't supposed to die on a saturday night"
Daar istiedan; de video bij nieuwe single 'Human' van The Killers. Brandon Flowers en consorten zochten maar eens de woestijn op. En hoewel de clip mooie western beelden oplevert, is hij verder weinig spectaculair. Het nummer wordt wat mij betreft echter steeds beter. En... ook goed nieuws; Flowers is eindelijk van z'n bovenlipbeharing af. Het nieuwe album 'Day And Age' ligt vanaf 25 oktober in de winkel.
In eigen land doen ze het al een tijdje goed; The Tellers. Hun debuutalbum Hands Full Of Ink uit 2007 bereikte de 7e plaats in de Belgische top 50. De band bestaat uit de Wallonische Charles Blistin en Ben Bailleux-Beynon, allebei net 20. Zanger Bailleux-Beynon, die half Welsh is, heeft een aangenaam melancholisch stemgeluid en schrijft eigenzinnige teksten. De band maakt vooral akoestische laidback gitaarliedjes en zegt beïnvloed te zijn door The Libertines en Bob Dylan. Na de klik 'Hugo', ook uit 2007. The Tellers - Hugo
The Rifles, misschien kent u ze nog van debuutplaat No Love Lost uit 2006. Puntige recht-toe-recht-aan punkrock, schatplichtig aan vooral The Jam en The Clash. Na een ruime stilte is er dan toch eindelijk bericht over de -altijd moeilijke- tweede plaat. Het album gaat The Pavements Dairies heten en zou eigenlijk in oktober uitkomen maar is nu verplaatst naar januari volgend jaar. Op 3 november komt al wel nieuwe single 'The Great Escape' uit. Beluister 'm na de klik.
Wat is dat toch met Keane? Ondanks overwegend goede kritieken op het nieuwe album, lijken ze op de één of andere manier over zichzelf af te roepen om continu in de zeik genomen te worden. Was het tot nu toe de merendeels door huisvrouwen geadoreerde pathetiek en de verwende jongetjes uitstraling van de bandleden, tegenwoordig gooien ze zelf olie op het vuur door te verkondigen de regels van goede smaak te negeren, de grenzen van de slechte smaak bewust op te zoeken, en lekker buiten hun comfortzone aan het werk te gaan. Sja...
Hoe dan ook, ik heb oprecht mijn best gedaan en mezelf vol goede moed aan het luisteren van 'Perfect Symmetry' gezet, gesterkt door de positieve reviews. Van voor naar achter en terug. En twee uur later bleek dat het mij en Keane toch echt niks gaat worden. Jammer van de zondagmiddag. Het album is inderdaad een stuk vrolijker dan melodramatische voorganger 'Under The Iron Sea'. Het album laat ook een wat ander geluid horen dan de standaard gezwollen falsetto/piano combi. Maar ik kan er helemaal niks mee, met synths, drumcomputers en andere jaren '80 opvulling. Hoewel ik eerder schreef dat een vernieuwend geluid een fijne afwisseling zou kunnen vormen op het uitgemolken Keane concept kom ik daar bij deze op terug. Mij zijn ze definitief kwijt.
Ach, er blijven vast genoeg liefhebbers over. En om toch mijn goede wil te tonen, deze versie van 'Spiralling' van een andere band waar ik ook al niks mee heb: The Sugababes. Om te laten zien dat onder die jaren '80 klets best een aardig nummer schuil gaat..
De uit Seatlle afkomstige Fleet Foxes roepen herinneringen op aan de jaren '60 en '70 van Crosby, Stills & Nash en Beach Boys. Stemmige popliedjes met harmonieuze samenzang. Hun titelloze debuutalbum zorgde dit voorjaar voor een kleine sensatie in muziekland. Na single White Winter Hymnal is er nu de prachtige single He Doesn't Know Why. Wederom met bijzondere clip...en heel veel geiten
Fleet Foxes - He Doesn't Know Why
Bekijk ook de uitzending die Eric Corton aan ze wijdde op de leukste internet-tv van Nederland: nrc rocks ...LEES HIER VERDER...
Sommige dingen veranderen nooit en dat is een geruststellende gedachte. Neem Oasis, want daar hebben we het over. Al 15 jaar lang hartstochtelijk geliefd en intens gehaat. Al 15 jaar lang produceren ze in-your-face britrock; meebrulbare anthems en prettige ballads, gebouwd op eenvoudige [euh ja, soms 'geleende'] riffs. Al 15 jaar lang vinden ze zichzelf vanzelfsprekend de beste band ter wereld, alle andere muziek 'rubbish', en blijven ze tot het einde der tijden genadeloos de vloer aanvegen met alles wat niet 'working-class' is, al hebben ze ondertussen miljoenen in de bank. Het trackrecord aan controversiele soundbites van de broertjes Gallagher zal wel nooit overtroffen worden.
Maar toch lijkt er iets veranderd. Boze Liam is jaren geleden een rustige huisvader geworden, broer Noel heeft op zijn 41 de status van 'elderly statesman' bereikt ("what can I say, I'm cursed with opinion") en anno 2008 verkent Oasis heel voorzichtig nieuwe territoria. Niks buitenissigs, het is wel Oasis... en niet buiten de eigen comfort-zone, dat zou een verwerpelijke gedachte zijn ("It took me 15 years to build one, no one's gonna f*cking drag me out of it", aldus Noel), maar toch iets van vernieuwing. En dat loont. Dig Out Your Soul is goed, erg goed zelfs.
Bij elke nieuwe Oasis gaat de vraag op of dit dan de plaat is die het niveau van Definitely Maybe en Morning Glory haalt. Of DOYS dat doet? Hoewel vorig album 'Don't Believe The Truth' al een terugkeer naar vorm was, is de vraag is nu voor het eerst in jaren weer echt relevant.
Uiteraard zijn Beatles en Kinks invloeden nooit ver weg, maar zowaar komt er hier en daar ook een vleugje Pink Floyd, een snufje Doors en een flinke schep jaren '60 psychedelica om de hoek kijken. De plaat is behoorlijk stevig en groovy, met als enige rustpunt het verbluffend mooie 'I'm Outtta Time' van de hand van Liam Gallagher. Noel laat zijn songwriters hegemonie langzaam varen, wat resulteert in 3 nummers van Liam, 1 van gitarist Gem Archer en 1 van bassist Andy Bell.
Al bij de eerste tonen van de gedreven opener Bag It Up zetten de heren hun punt. Fijne binnenkomer, zeg. Noel Gallagher is zo te horen weer even in zijn door geestverruimende middelen vertroebelde verleden gedoken. Dat resulteert in een psychedelische tekst en dito vette groove, losjes geïnspireerd op Baron Saturday van The Pretty Things. Fijne samenzang van de broers.
Het pianonummer The Turning heeft een dromerige baslijn, maar ontploft in stevig gitaarwerk en pittig refrein "Come on, shake your ragdoll baby". Het nummer eindigt in een stemmig outtro opgenomen op straat in LA met politiesirenes op de achtergrond.
Persoonlijke favoriet Waiting For The Rapture leunt zwaar op een staccato baslijn en heeft een fijne partij blues in huis. Eigenlijk is het een als heavy gitaarnummer vermomde lovesong, gezongen door Noel die maar weer eens bewijst dat hij een geweldige stem heeft. Hij heeft niet de trademark-sneer van Liam maar trekt met gemak twee keer zoveel registers open.
Single The Shock Of The Lightning, u ondertussen ongetwijfeld bekend, is een bijzonder prettig stuwende stamper, met Liam die de tekst ouderwets lekker uitspuugt "Come in come out tonight". Mét drumsolo, jawel.
Dan is het even even heel diep ademhalen voor Liam's masterpiece I'm Outta Time. Uiteraard helemaal in Lennonstijl; compleet met la-la-la intro, beatlesque gitaarwerk en Lennonsample aan het eind. Maar nooit eerder klonk Liam zo gevoelig (ik zou bijna kwetsbaar schrijven) en hadden zijn teksten een diepgang die verraad dat er achter zijn braniefaçade 'more than meets the eye' schuilt. "Can get myself some peace of mind, you know its getting hard to fly. If I'm to fall would you be there to aplaud, or would you hide behind them all." Kippenvel.
(Get Of Your) High Horse Lady is een beetje een vreemde eend in de bijt, het lijkt bijna een improvisatie met de sterk vervormde zang (van Noel), klappende bandleden en losse bluesgroove. Het nummer eindigt in een Pink Floyd-achtig uittro; iemand die over een grindstrand loopt, meeuwen op de achtergrond. Als je het album met DVD koopt wordt onthuld dat de meeuwen aan het einde omgekeerd versneld worden afgespeeld naar het begin van Falling Down.
Waar I'm Outta Time Liam's finest moment is, is Falling Down Noel's meesterwerk van deze plaat. Wederom schitterende, breekbare zang van Noel en zowaar ook hier retrospectie. "I tried to talk to God to no avail, I called him in and out of nowhere. I said if you won't save me, please don't waste my time" Eén van de beste nummers van het album.
To Be Where There's Life van de hand van gitarist Gem is 100% Beatles, een ode aan George Harrison én -het is een wondere wereld- een Oasistrack zonder gitaar. Wel twee plastic speelgoed sitars van 12,50, opgenomen met een Abbey Road microfoon van 50.000 pond. En Noel op gong. Ik zei al...wondere wereld. Zompige bas, prettige drive. Benieuwd hoe ze dit live gaan doen.
Ain't Got Nothing On You gaat over een kroeggevecht in Munchen jaren terug, het kostte Liam zijn voortanden en eindigde in een arrestatie van de halve band. Hij is duidelijk nog steeds boos. In The Nature Of Reality is het bassist Andy Bell's beurt om zijn ziel uit te graven op zoek naar de mysteries van het leven. Gek genoeg speelt hij zelf niet mee op het nummer. De baslijn is van de hand van collega Gem en hoewel de zanglijn niet heel bijzonder is te noemen ligt er wel een ontzettend aanstekelijke riff onder.
Op de prachtige afsluiter Soldier On laat Liam nogmaals zien dat hij als liedjessmit niet onderdoet voor zijn grote broer. Verhaal is dat The Coral een demo van dit nummer vond op de computer van de studio, en niemand zich kon herinneren dat ze dit geschreven hadden, laat staan opgenomen. De plaat eindigt in een fijne partij distortion.
Dig Out Your Soul is een ijzersterke plaat, en na één dag in de verkoop is Oasis al verzekerd van een nummer 1 positie in Groot Brittanie, hun concerten verkochten binnen een uur uit en de sterren reviews vliegen je om de oren. De Manchester lads zijn aan hun tweede jeugd begonnen. Fijne tijden.
Paul Weller werd met diverse stijlen in meerdere decennia één van de meest invloedrijke artiesten van Groot Brittannië. Op het hoogtepunt van de roem die hij in de jaren '70 vergaarde als politiek geëngageerde mod-punker in The Jam, stapt hij onverwachts over op de jazzy, elektronische '80-soul van The Style Council, om daar ook weer een groot aantal hits mee te scoren. Na een periode van geëxperimenteer met drumcomputers en elektronica hervindt hij uiteindelijk zijn roots als singer-songwriter en verovert hij de wereld opnieuw in 1993 met het verbluffende 'Wild Wood', wellicht één van de mooiste ballads aller tijden.
Op zijn vijftigste lijkt Weller vitaler dan ooit en heeft hij nog steeds geen gebrek aan inspiratie, getuige zijn schitterende negende(!) soloalbum '22 Dreams' en een inspirerend en gedreven optreden in Paradiso gisteravond.
Weller komt niet alleen vaak en graag in Amsterdam (hij heeft hier o.a. een album opgenomen) hij heeft ook een trouwe fanbasis in de hoofdstad, getuige de flinke rij die ruim voor aanvang van het concert voor de deur van Paradiso staat.
Op persoonlijk verzoek van Weller mag Moke gedurende de hele Europese tour het publiek opwarmen. De als altijd in zwart Lagerveld gestoken heren staan een beetje krap op het podium voor de uitgebreide apparatuur van Wellers band. Moke speelt een lekkere gedreven set met o.a. 'Last Change' en 'The Long Way' en 'Bygone' van debuutplaat Shorland en zoals beloofd één nieuw nummer van het in 2009 verwachte vervolgalbum. Een meer dan fijne support.
Rond half negen betreedt The Modfather himself onder luid gejuich het podium om direct stevig in te zetten met 'Peacock Suit'. De band, die naast Ocean Colour Scene gitarist Steve Cradock (sinds jaar en dag vaste kracht) bestaat uit een bassist, drummer en toetsenist, heeft er duidelijk erg veel zin in en Weller maakt een bijzonder vitale indruk; ontspannen en in z'n element, en als altijd sharp dressed.
Na het eveneens stevige 'Out Of The Sinking' en '22 Dreams' klinken de eerste tonen van The Jam klassieker 'Eton Rifles' en is de zaal definitief om. Begeleid door flink gespring voorin, wordt het refrein hartstochtelijk meegebruld.
Eerste rustpunt in de set de mooie ballad 'All I Wanna Do' van het nieuwe album, duidelijk al goed bekend bij het publiek, gevolgd door het swingende 'Floorboard Up' uit 2005. Daarna volgt een set van vijf nummers van het nieuwe album. Weller laat veel ruimte voor de band als hij zelf achter de piano verdwijnt in een donker hoekje van het podium om 'One Bright Star' (met gitarist Cradock op ukelele), het stemmige 'Empty Ring' en jazzy 'Black River' te spelen. Wellers diepe, hese stem klinkt op zijn best bij dit soort rustige nummers. Dit wordt gevolgd door persoonlijke favoriet, 'Made Up Your Mind', en een gedreven 'Porcelain Gods' waarin Steve Cradock maar weer eens laat zien wat hij allemaal kan. Het plezier druipt eraf.
De set is zeer divers. Voor 'Picking Up Sticks' verruilt Weller zijn gitaar voor een Wurlitzer orgeltje, en na cover 'Wishing On A Star' pakt ook de drummer een akoestische gitaar en neemt de hele band vooraan plaats om een unplugged versie van 'All On A Misty Morning' te spelen en een adembenemende vierstemmige uitvoering van The Jam nummer 'Butterfly Collector'.
Klassieker 'Wild Wood' mag natuurlijk niet ontbreken, maar wordt dit keer gespeeld in de Portishead-remix, met stevige drums en synths. Single 'Echoes Round The Sun' laat zien dat Weller nog steeds een stevige pot kan rocken. Hij speelt met gemak de gitaarpartij die op de plaat is ingespeeld (en meegeschreven) door Oasis' Noel Gallagher. De set eindigt in een galmende bak distortion en een dampende zaal.
De toegift wordt ingezet met 'Come On/ Let's Go' gevolgd door 'Wild Blue Yonder' en het o zo swingende 'The Changing Man'. Van mij mag hij nog uren doorspelen, maar het lijkt erop te zitten. De zaal blijft evenwel donker en het publiek blijft brullen.
Dan komt de band terug om af te sluiten met één van de grootste Jam hits: 'A Town Called Malice'. Te gek om dit nummer live te horen en het feest is compleet. Weller neemt in stijl afscheid, breed lachend, met een buiging en een handkus voor de dame uit het publiek die hem bloemen gaf aan het begin van de show. As always a gentleman..
Town Called Malice @Paradiso 4 oktober:
Setlist: Peacock Suit Out Of The Sinking 22 Dreams Eton Rifles All I Wanna Do From The Floorboard Up Sea Spray One Bright Star Empty Ring Black River Have You Made Up Your Mind Porcelain Gods Picking Up Stars Wishing On A Star Misty Morning (unplugged) Butterfly Collector (unplugged) Wild Wood Echoes Round The Sun encore 1 Come On/Let's Go Wild Blue Yonder Changing Man encore 2 Town Called Malice
Vanavond is het zover, ik ga voor het eerst Paul Weller live zien. Waarom het er nog niet eerder van gekomen is, geen idee, maar beter laat dan nooit. Momenteel draai ik dus niets anders dan Weller, The Style Council en The Jam, afgewisseld door het fantastische nieuwe album van Oasis, Dig Out Your Soul. In het kader van deze events een cover van het Jam nummer 'Carnation' uit 1982, gezongen door Liam Gallagher met Weller op piano. Enjoy!
Carnation in deze uitvoering is terug te vinden op het album Fire & Skill, The Songs Of The Jam uit 1999. ...LEES HIER VERDER...
De Dirty Pretty Thing houden er na 3 jaar mee op. De band rondom voormalig Libertine Carl Bârat bracht vanmiddag een statement naar buiten. Ze gaan ieder hun eigen weg en zullen afzonderlijk nieuwe muzikale projecten ondernemen. Carl Bârat gaf tevens aan dat er geen reunie van The Libertines gaat komen. Deze geruchten deden de ronde nadat hij kortgeleden voor het eerst sinds het einde van de Libertines weer samen met Pete Doherty optrad. Afgelopen juni kwam het tweede album, Romance At Short Notice uit. De band zit momenteel midden in een tour ter promotie van dit album. Volgens het statement maken ze de tour nog wel af; "We are reluctant to give up touring but will give the last waltz everything", adus Bârat. Onduidelijk is of dit alleen voor het Britse deel geldt. Vanochtend gingen kaarten voor het concert in de Melkweg op 22 november in de verkoop. Laten we hopen dat deze wel doorgaat, ik heb net kaartjes gehaald.
Erg jammer, de twee albums die ze uitbrachten waren wat mij betreft beide behoorlijk sterk. Bekijk hier hun optreden bij Jools Holland en twee video's, waarvan 'Tired Of England' de meest recente is.
Posts
Terwijl het herfstweer ons venijnig om de oren slaat met regen, hagel en storm brengt tropische souldiva Sabrina Starke met haar debuutalbum Yellowbrick Road net zo makkelijk de zomer weer terug. Ze maakte al indruk in De Wereld Draait Door, en tekende deze week ook nog eens bij legendarisch jazzlabel Bluenote. Niet slecht voor deze jonge Rotterdamse.
