INTRODUCING ALAN POWNALL

De scheidslijn tussen folk en singer/songwriter muziek is een beetje een vage. Maar wellicht omdat folk het toverwoord is van deze tijd wordt newbie Alan Pownall alvast in dit hokje geduwd. Dat hij huisgenoot is van Mumford & Sons en labelgenoot van Noah And The Whale zal hier ook wel toe bijdragen. Met het fijnbesneden uiterlijk van een jonge David Bowie of Brett Anderson lijkt deze 24-jarige Londenaar echter weinig op het prototype folkzanger.

Zijn muziek beweegt zich ergens tussen mooie gevoelige ballads met country/folk invloeden tot jazzy, zonnige Jason Mraz liedjes. Dat hij echter meer kan dan your regular 'man met gevoelige stem en akoestische gitaar' laat hij zien met oa een fijne dance-remix van A Life Worth Living en Beyonce cover Single Ladies.

Een debuutalbum is in de maak en moet ergens dit voorjaar uitkomen, hij tourde al met Adele en zijn naam duikt regelmatig op in de lijstjes van veelbelovende acts in 2010. Zoals in Times Online die zijn muziek omschrijft als popflavoured vaudeville en Clash Magazine dat zich lovend uitlaat over zijn rich and velvety smooth baritone. En nu op ASP...

Alan Pownall - Colourfull Day


Alan Pownall - Take Me


My Space
Twitter
...LEES HIER VERDER...

IS 2010 VOOR THE CHAPEL CLUB?

Dat de jaren '80 revival ook in 2010 wordt voortgezet lijkt duidelijk met The Chapel Club als nieuwste hype. Pas 2 singles hebben ze, nog geen platendeal en slechts een handvol optredens. Toch is deze band momenteel een van die larger than life beloftes zoals dat alleen in Groot Brittanie kan.

Sinds BBC Radio 1 dj Zane Lowe hun eerste single Surfacing bestempelde als 'Hottest Record In The World' is de hypemachine niet te stoppen en lijkt het slechts een kwestie van tijd voordat dit getalenteerde Londonse vijftal doorbreekt.

Met hun epische sound, donkere teksten, weidse gitaren en denderdende drums kunnen ze gemakshalve ingedeeld worden in het rijtje wave-revivalbands als Interpol, Editors en White Lies, hoewel ik geen fan ben van dit soort kort-door-de-bochtlijstjes. Zelf omschrijven ze hun geluid als 'grand intimacy'. Jawel. Ze leunen vooral op het geluid van The Cult en Echo & The Bunnymen met een vleugje Smiths.

Een goed verhaal, zelfbewuste frontman, gezonde dosis arrogantie én zelfspot doet de rest. Ik durf daarom ook wel te beweren dat we ze, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, zullen zien op London Calling én Lowlands dit jaar. Alleen nog even een platendeal...

The Chapel Club - O Maybe I


My Space The Chapel Club

...LEES HIER VERDER...