Begin volgend jaar verschijnt het eerste solo album van Miles Kane, voormalig frontman van The Rascals en vooral bekend als wederhelft van Alex Turner in The Last Shadow Puppets.
Inhaler is de eerste single en klinkt eigenlijk precies als een combinatie van beide bands. Ook hier heeft Kane zich laten beinvloeden door de jaren 60, specifieker gezegd, Inhaler is een remake (of ode aan, zo je wilt) van het nummer Mother Nature Father Earth van 60's garage-psychedelica band The Music Machine. Het is nog niet duidelijk hoe Kane's album gaat heten of wat de exacte releasedatum is, wel is bekend dat niemand minder dan Noel Gallagher gastvocalen levert op het nummer 'My Fantasy'. Als tegenprestatie speelt Kane mee op het lang verwachte solo album van Gallagher, dat ergens diep in 2011 zou moeten uitkomen.
Miles Kane - Inhaler
De officiele video van Inhaler vind je hier (live at MOJO-Liverpool) Het nummer Mother Nature Father Earth van The Music Machine vind je hier ...LEES HIER VERDER...
The Boxer Rebellion is typisch zo'n band met een lange adem en een hoge gun factor. Gisteravond stonden ze in de uitverkochte bovenzaal van Paradiso en lieten ze zien dat ze eigenlijk een maatje te groot zijn voor deze zaal.
Sinds 2003 timmert The Boxer Rebellion aan de weg met goed in het gehoor liggende, galmend sferische shoegazerock met de nodige hitpotentie. Een sound die zich beter leent voor de grote stadions dan de intieme setting van Paradiso. Jarenlang echter werd de Londonse band geplaagd door botte pech. Het begon veelbelovend in 2003 toen ze getekend werden door legendarische platenbaas Alan McGee (Oasis, Primal Scream, Libertines) en er een tour met The Killers werd gepland. Maar Zanger Nathan Nicholson werd ernstig ziek, de tour werd gecancelled en twee weken na het verschijnen van debuutalbum Exits in 2005 ging het label van McGee zielloos ten onder.
Sindsdien brengt The Rebellion materiaal in eigen beheer uit en grijpen ze elke gelegenheid aan om te spelen. Gisteravond stond er een geoliede, hardwerkende en strakke band op het podium, die misschien nog wat meer eigen karakter moet ontwikkelen, met name in de interactie met het publiek maar verder klaar is voor de grotere zalen.
In februari verschijnt hun derde plaat A Cold Still en de preview gisteravond van oa de nummers Step Out Of the Car en The Runner klonk veelbelovend. Zou dit dan de verdiende doorbraak betekenen?
Vandaag lanceert Beady Eye, de nieuwe band van Liam Gallagher hun eerste gratis downloadtrack. Ha, de nieuwe band van Liam.. dat is natuurlijk gewoon Oasis. Maar dan zonder gitarist en hofleverancier van britpophits Noel Gallagher, die na de zoveelste ruzie met broer lief, zijn kapotgeslagen gitaar aan de wilgen hing.
En terwijl Noel voorlopig de brave huisvader uithangt en sport-programma's presenteert met komiek Russel Brand, hebben Liam en zijn Oasis-maatjes topproducer Steve Lillywhite gestrikt en werd deze zomer een plaat opgenomen. Hoe klinkt dat? Uiteraard vindt Gallagher zelf dat Beady Eye the next big thing is, maar Bring The Light is vooral een nogal standaard, recht toe recht aan rock 'n roll nummer in de traditie van Jerry Lee Lewis. Niet speciaal iets mis mee maar echt warm lopen we er op de redactie nog niet voor. Misschien u wel. Oordeelt u zelf.
De oude zaal van de Melkweg is goed gevuld voor singer/songwriter Jon Allen. Zijn debuutplaat Dead Mans Suit kwam begin dit jaar in Nederland uit en single 'In Your Light' heeft flink wat airplay gekregen. Vanavond speelt hij bijna het hele album aangevuld met wat werk van een eerdere EP en een voorproefje van zijn nieuwe cd die volgend voorjaar uitkomt.
Allen is het type natuurlijke performer; een beetje een troubadour, met akoestische gitaar, corduroy jasje, verwaaid haar en warrig baardje. Hij bezit die kenmerkende ontwapenende Britse charme van bescheidenheid verpakt in humor, wat hem direct de zaal voor zich doet winnen. Dit, tezamen met zijn prachtige hese stemgeluid, maakt het een groot plezier om naar te kijken en luisteren. Hij wordt in de pers veelvuldig vergeleken met een jonge Rod Stewart die dezelfde rafelige emotie bezit, maar invloeden van Bob Dylan en Neil Young zijn ook nooit ver weg. De set begint klein en ingetogen (alleen Allen en gitarist Simon Johnson, die tevens een prachtige tweede stem levert) met een akoestisch setje van Going Home, een Iers aandoend folkliedje dat eerder gebruikt werd in een commercial van Landrover, en countryballad Lay Your Burden Down. Pas bij Take Me To The Heart valt de band in, wat live een stuk indrukwekkender klinkt dan op de plaat. Het gevaar van dit genre is dat teveel akoestische gevoeligheid live vrij snel tot een verzadigpunt komt, maar met Allen's uitstekende band blijft het tempo er lekker in.
Bij Happy Now wordt al voorzichtig meegezongen en als single In Your Light voorbijkomt durft Allen het aan om het publiek een heel refrein te laten zingen. Waarvoor we vervolgens uitgebreid bedankt worden. Vlak voor de encore geeft Jon aan dat hoewel dit het laatste nummer we natuurlijk allemaal wel weten hoe het werkt, maar hij wil ons toch alvast bedanken voor het geval hij onverhoopt geëlektrocuteerd wordt en geen toegift kan spelen. Je weet tenslotte nooit..
Als dan in de encore eindelijk titelsong Dead Mans Suit voorbijkomt, na veelvuldige verzoeken van een man op het balkon, is iedereen tevreden. De show eindigt net zo ingetogen als hij begon met prachtige nieuwe ballad Last Orders. Daarna staat Allen zelf een doosje meegebrachte cd's te verkopen, die veel te snel zijn uitverkocht en loopt de band gewoon door het publiek de apparatuur naar buiten te schuiven. Precies het soort rommelige charme dat past bij deze gloedvolle avond.
Posts
Begin volgend jaar verschijnt het eerste solo album van Miles Kane, voormalig frontman van The Rascals en vooral bekend als wederhelft van Alex Turner in The Last Shadow Puppets.
