Waar Airborne Toxic Event als Amerikaans bandje heel Brits klinkt, doet You Me At Six het precies andersom; Amerikaanse, recht toe recht aan punkrock (met een klein snufje emo) en alleen het accent van de zanger verraad de Engelse afkomst. In oktober 2008 kwam hun debuutalbum 'Take Off Your Colours' uit die het in de UK tot plek 25 schopte. Hun debuutsingle 'Save It For The Bedroom' stamt al uit 2007 maar, ach dan geef je hem toch gewoon nog een keer uit in 2009? Blijkbaar werkt het want de single krijgt al flink wat airplay op de BBC. Na de klik. You Me At Six - Save It For The Bedroom
Begin jaren '90, als de grunge onder leiding van Nirvana , Pearl Jam en Soundgarden nog hoogtij viert en de houthakkershemden en verwassen shirt het straatbeeld bepalen, komt er ineens van over het kanaal een nieuw geluid overwaaien om razendsnel de dansvloeren van alternatieve clubs te bevolken; Britpop was there. De combinatie van een typisch Brits jaren '60 en '70 geluid (The Beatles, The Kinks, The Who), een totaal hedonistische levensstijl en de lang-leve-de-lol-mentaliteit was nogal een verandering ten opzichte van de grunge. Het mocht allemaal weer vrolijk en vooral overmatig zijn. 'The scene that celebrates itself' aldus de officieuze Britpop pay-off, sja, dat klonk toch wel erg aantrekkelijk.
Zoals bekend waren, naast bands als Pulp en Suede, Oasis en Blur de ongekroonde koningen van de Britpop en was Camden Town het tijdelijke centre of the universe. In Nederland sloeg het genre maar matig aan vergeleken bij de gekte op de Britse eilanden, maar de beruchte chartbattle tussen Oasis en Blur in 1995 was zelfs hier op het nieuws. In het geweld van de korte heftige eruptie van het genre en deze twee Britpop-titanen raakten echter vele prima bandjes een beetje op de achtergrond of redden het überhaupt niet lang; Elastica, Ride, Shack, wie kent ze nog?
The La's herinneren we ons waarschijnlijk nog wel. Onsterfelijk geworden door dat ene schitterende album met de perfecte popsong; 'There She Goes'. En Cast, iemand? Nee? Cast ontstond in 1993 in Liverpool nadat zowel The La's als Shack vroegtijdig uiteenvielen en beide bassisten (resp. John Powers en Peter Wilkinson) besloten iets nieuws te beginnen. In eigen land werd Cast in de slipstream van Oasis flink populair (wellicht mede te danken aan het feit dat Liam Gallagher hen ooit noemde als enige act die hij leuk vond naast de Beatles) maar op het vasteland is het jammer genoeg nooit echt wat geworden.
Cast begon eigenlijk net te laat. Toen hun fijne debuutplaat 'All Change' uitkwam in 1995 was de britpopbattle al beslecht in het voordeel van Blur en deed Oasis (met 2e album What's The Story) niks anders dan de miljoenen binnenhalen, de tabloids vullen en alles over de balk smijten. En in 1997 bij het verschijnen van het tweede Cast album 'Mother Nature Calls', was de Cool Brittania beweging al grotendeels ontploft in een wolk van vooral sex en drugs en weinig rock 'n roll. Cast bracht nog twee albums uit die er zowel creatief als commercieel gezien niet echt meer toe deden en Powers en Wilkinson gingen hun eigen weg.
Maar uiteindelijk komt de cirkel altijd weer rond. Want niet alleen werd Britpop van grote invloed op een complete generatie nieuwe bands, anno 2009 heeft grote overlevende Oasis de drummer van The La's (Chris Sharrock) in dienst genomen, is Blur weer bijeen om 2x Hyde Park volledig uit te verkopen, toert John Power weer met de gereuneerde La's (die nog steeds bezig zijn een tweede album te maken) en heeft John Wilkinson Shack weer nieuw leven ingeblazen, die tekenden bij het label van...juist, Noel Gallagher. Het wachten is op de reunie van Cast.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; dit is geen albumreview. Want tot vanmiddag vier uur was ik een totale Morrissey-leek. Van zijn inmiddels negen schijfjes tellende solo-oeuvre bezat ik er geen. The Smith staan keurig in de kast, dat wel, en gitarist Johnny Marr volg ik zo'n beetje in Modest Mouse en The Cribs, maar ik heb nooit meer omgekeken naar Mozza. Ten onrechte besefte ik toen ik vanmiddag zijn nieuwe album 'Years Of Refusal' draaide in ' mijn' platenzaak. Wat een fijne plaat! Vanaf de eerste riff van openingsnummer 'Something Is Squeezing My Skull' is de toon gezet. Stevig gitaar-, bas- en drumwerk van zijn vaste begeleidingsband in combinatie met de onmiskenbare Morrissey stem. Dit tezamen geeft hoekige, recht-toe-recht-aan rocksongs die misschien niet uitblinken in subtiliteit maar verdomd lekker in het gehoor liggen. Critici zijn verdeeld; 'in a word, it's brilliant' (Clash magazine) en een 8,1 op Pitchfork tot 'more disappointment than disaster', aldus The Guardian en slechts 3 sterren in Q magazine. Sja, ik ben duidelijk niet op de hoogte maar wat mij betreft is 'Years Of Refusal' een uitstekende kennismaking met Mozza's solowerk en bovendien word ik gewoon blij van deze plaat. Reden genoeg dus.
Morrissey - Something Is Squeezing My Skull (Later with Jools)
One Day International is een nieuw gezelschap uit Dublin. Het vijftal debuteerde begin dit jaar met het album 'Blackbird', geproduceerd door Brian Crosby die eerder werk deed voor het eveneens Ierse Bell X-1, de vroegere band van Damien Rice, en dat is te horen. Een subtiele luisterplaat waarbij de melanchonische stem van zanger Matt Lunson (oorspronkelijk uit Tasmanie) voornamelijk wordt begeleidt door piano en strijkers. Beluister de prachtige single 'Closed Doors'.
Over vreemde bandnamen gesproken.. Zanger van dit vijftal, Mikel Jollett, is eigenlijk romanschrijver en journalist en noemde zijn band naar een hoofdstuk uit een boek van Don DeLillo. Verder is het moeilijk voor te stellen dat dit Brits klinkende indie bandje uit zonnig Californie komt. En dan heb ik nog niet eens over de donkere teksten vol ellende, depressies en dood.
T.A.T.E. maakt ondanks de zware teksten lekkere uptempo, puntige rocksongs en de stem van Jollett is mooi gedragen met een fijn dramatisch randje. In Amerika doet single 'Sometime Around Midnight' het al een tijdje heel aardig, het album is ondertussen ook in Nederland verkrijgbaar. Uitstekende Lowlands-kandidaat dacht ik zo. The Airborne Toxic Event - Sometime Around Midnight
Het lijkt wel in de lucht te zitten. Na het bericht over Pete Doherty hoorde ik Noel Gallagher op 3FM nog eens bevestigen dat zijn soloalbum na de Oasis-tour echt gaat gebeuren, en nu kunnen ook liefhebbers van Ocean Colour Scene hun hart ophalen. Want op 9 februari komt het allereerste soloalbum uit van Steve Cradock, de gitaarvirtuoos van OCS én de man zonder wie Paul Weller het huis niet verlaat. De Ocean Colour Scene bracht voor het laatst in april 2007 een album uit en tourt helaas nauwelijks meer buiten de UK. Met Paul Weller staat Steve Cradock al sinds 1992 op het podium en hij speelde mee op alle studioalbums die Weller solo uitbracht. Ook was hij deel van The Smoking Mojo Filters(Beatles Tribute) en speelde hij mee op het debuutalbum van Amy MacDonald
Cradocks soloplaat heet The Kundalini Target en bestaat voor zover nu te horen op stevecradock.com uit rustige gevoelige singer/songwriter achtige liedjes, die misschien meer tegen het geluid van Weller aanleunen dan het wat steviger Ocean Colour Scene.
Naast ondergetekende blogger zijn collega muzikanten van Cradock alvast laaiend enthousiast:
"Steve is another in a long line of British Guitar Greats, you are guaranteed to get beautifully crafted songs and great melodies. He deserves the praise which this record should bring": Mani – Primal Scream
"These are great songs of humanity, family values, and family love. It's about being inspired by life and love": Paul Weller "It's a modern day 'George Harrison – 'All Things Must Pass'': Liam Gallagher
Kijk, ik bedoel maar. Onderstaand de eerste single Running Away:
Begin maart komt ie uit; het eerste soloalbum van Pete Doherty. Grace/Wastelands is de titel en de eerste single is 'Last Of The English Roses'. Het album is geproduceerd door topproducer Stephen Street, ooit groot geworden met The Smiths, Morrisey en Blur en meer recentelijk met The Kaiser Chiefs, The Courteeners en The Babyshambles. Blur gitarist Graham Coxon is ook van de partij op het album evenals alle Babyshambles, dus solo is een betrekkelijke omschijving. Single na de klik! (zonder video)
Posts
Waar Airborne Toxic Event als Amerikaans bandje heel Brits klinkt, doet You Me At Six het precies andersom; Amerikaanse, recht toe recht aan punkrock (met een klein snufje emo) en alleen het accent van de zanger verraad de Engelse afkomst.
