Buiten, voor de ingang van de Melkweg begint de discussie al, dé Grote Vraag sinds de aankondiging in oktober van het einde van de Dirty Pretty Things; wat gaat Carl Barât hierna doen? En is er een kans dat... wie weert... héél misschien... Voor ik via de garderobe de bar heb bereikt zijn de woorden Libertines, reunie en Pete Doherty al een keer of tien gevallen.
Maar vanavond gaat het niet om Barât's legendarische vorige bandje, noch om oud bandmaatje Doherty, maar alleen de Dirty Pretty Things. De Britse rockers ogen niet bepaald als een uitgeblust kwartet dat alleen nog even de tour af moet maken. Zoals op hun MySpace al aangekondigd; ze gaan eruit met een
bang. En goeiedag zeg, daar is geen woord van gelogen. Op het moment dat ze opkomen en 'Wondering' inzetten is de zaal binnen een seconde veranderd in een kolkende massa. Niks moshpit, de hele zaal is één grote springende en pogoende bende.
Charismatische pretty boy Carl Barât zorgt voor een hoog percentage opgewonden meisjes in de zaal. Er zijn er zelfs twee die bezwijken en zijdelings worden weggedragen, lang geleden dat ik flauwvallende meisjes heb gezien bij een concert. Het wordt er uiteraard niet beter op als Carl in de toegift bij 'Hippy Son' besluit z'n shirt uit te trekken en gitarist Rossomando even later zijn voorbeeld volgt.
De imposant gespierde zwarte drummer Gary Powell (ook ex-Libertine), ook met ontbloot bovenlijf, houdt het tempo hoog en zweept de rest van de band op. Het enthousiasme op het podium is even groot als in de zaal. Powell raakt zelfs zodanig in vervoering dat hij na de set het podium niet verlaat maar in z'n eentje eindeloos het publiek blijft bedanken om vervolgens theatraal voorover te vallen. Als hij dit na de toegift wil herhalen wordt hij door Barât met lichte dwang van het podium gedirigeert.
De mannen spelen een mooie, felle mix van de twee cd's waarbij vooral de oudere nummers als 'Deadwood', 'You Fucking Love It' en 'Bang, Bang You're Dead' bij het publiek voor extase zorgen. De band is goed op elkaar ingespeeld, het tempo is hoog en ondanks het rammelrock imago spelen ze behoorlijk strak. 'Come Closer' van het tweede album is één van de weinige rustpunten, met prachtige samenzang.
Die samenzang maakt de hele avond indruk. Op de albums is soms moeilijk te horen wie welk (deel van het) nummer zingt, maar naast Barât nemen bassist Didz Hammond en gitarist Anthony Rossomando af en toe de leadzang over, wisselen ze elkaar af binnen de nummers en zingen ze regelmatig driestemmig zoals bij knaller 'Buzzard & Crows', 'Plastic Hearts' en hitje 'Tired Of England'. En daarbij speelt Rossomando ook nog eens verdienstelijk trompet.
Een stomende show en meer dan waardig afscheid. Als bij de uitgang de discussie over The Libertines weer oplaait (hou toch eens op mensen) bedenk ik dat we in de toekomst ongetwijfeld weer van Barât zullen gaan horen, en ongetwijfeld zonder zijn veelbesproken erfenis.
Dirty Pretty Things
Melkweg 22-11-2008
...LEES HIER VERDER...
Posts
Het is weer die tijd van het jaar... de komende weken worden we ongetwijfeld bedolven onder de welwillende kerstsingles. The Wombats trappen af met single 'Is This Christmas' inclusief homemade video met veel Noorse truien, kerstmutsen en beschonken familieleden. En natuurlijk een ongecompliceerd refreintje zoals we van de Wombats gewend zijn. Sja, oordeelt u zelf maar:
Ok, ik geef het direct toe, hier is sprake van schaamteloze reclame. Vanochtend vroeg ging namelijk de nieuwe website van Phantasio, de gezelligste platenzaak van Amsterdam, in de lucht. En dat is om drie redenen belangrijk voor mij en leuk voor u om te weten.
Een vrolijke kerst wordt het niet met Glasvegas, maar wel een mooie. Op 1 december brengt de band hun titelloze succes-debuut uit in een speciale 2CD kersteditie. 
De imposant gespierde zwarte drummer Gary Powell (ook ex-Libertine), ook met ontbloot bovenlijf, houdt het tempo hoog en zweept de rest van de band op. Het enthousiasme op het podium is even groot als in de zaal. Powell raakt zelfs zodanig in vervoering dat hij na de set het podium niet verlaat maar in z'n eentje eindeloos het publiek blijft bedanken om vervolgens theatraal voorover te vallen. Als hij dit na de toegift wil herhalen wordt hij door Barât met lichte dwang van het podium gedirigeert.
Gister in premiere bij Zane Lowe (BBC radio 1), de nieuwe Franz Ferdinand. Het nummer is bij de echte fans wellicht al bekend want het werd al veelvuldig live gespeeld, waaronder op Lowlands: Ulysses. Helemaal FF en helemaal lekker. Hier houden we het wel mee uit tot 26 januari. Want pas dan komt 'Tonight' uit, het derde album van de Schotten. 
Terwijl debuutalbum 'Oracular Spectacular' zo mooi uitgebalanceerd is kunnen de jongens van MGMT zichzelf live blijkbaar niet goed handhaven. De dikke geluidsbrij op stadionvolume die zaterdagavond over de Melkweg werd uitgestort was bij vlagen niet te harden.
Wat gaat het de laatste tijd goed met de Schotse muziekscene; aanvoerders Franz Ferdinand, Amy MacDonald, Snow Patrol, The Fratelli's, Glasvegas én nieuw in het rijtje: Sergeant. Door NME getipt als 'officially the most exciting band in Scotland'. Nu is het ADHD-enthousiasme van NME niet altijd serieus te nemen maar de vorige 'next big thing' uit Schotland was Glasvegas en daar hadden ze zomaar gelijk in.
De tweede single van a balladeer's album Where Are You Bambi Woods is 'Superman Can't Move His Legs' geworden. Video na de klik.
Little Joy is het bijproject van Strokes-drummer Fab. Moretti. Net als mede Strokes leden Albert Hammond Jr. en Michael Fraiture (Nickel Eye) klust Moretti er ook lustig op los zonder Strokes. (zie ook deze post). Leuk allemaal maar waar blijft nou dat nieuwe Strokes materiaal...
Ondanks haar achttien lentes is Laura Marling afgelopen jaar uitgegroeid tot een zangeres van formaat. Was ze vorig jaar nog te jong om op haar eigen optreden te mogen komen, ondertussen heeft ze een groot aantal zomerfestivals gedaan, was ze te zien bij Jools Holland en werd haar debuutalbum genomineerd voor de Mercury Prize. Wie haar hoort zingen gelooft nauwelijks dat ze zo jong is, met haar doorleefde folky stem en volwassen teksten.
Dat het goed gaat met de Nederlandse britpoppers van Moke was al bekend, maar het lijkt erop dat de heren nu ook Duitsland gaan veroveren. De band tekende onlangs bij Universal Duitsland en debuutalbum Shorland komt daar eind januari uit. 
En daar istie dan, de prachtige gloednieuwe video bij de veelbesproken tweede single van album 'Dig Out Your Soul', de door Liam Gallagher geschreven ballad en Lennon-tribute 'I'm Outta Time'. De stemmige zwartwit clip toont zanger Liam in een vervreemdend maanverlicht landschap...
Na de hit 'Sex On Fire' is 'Use Somebody' de tweede single van het nieuwe album van Kings Of Leon. Wat mij betreft het beste nummer van de plaat en ongetwijfeld zal ook deze single het goed doen in de hitparades. De Kings geven 21 februari 2009 een optreden in de Heineken Music Hall. De kaartverkoop start aanstaande zaterdag, de presale begint donderdag om 17.00 uur.
De Manic Street Preachers brengen volgend voorjaar een nieuw album uit. Sinds 10 jaar geniet de band weer enige populariteit buiten de UK met het album 'Send Away The Tigers' uit 2007. Het drietal is nu de studio ingedoken met producer Steve Albini (bekend van The Pixies, Nirvana, én dichter bij huis Caesar en The Ex). Wat vooral bijzonder is aan dit nieuws is dat de Preachers voor het nieuwe album materiaal gebruiken van de in 1996 mysterieus verdwenen gitarist Richey Edwards.
Voor de echte verzamelaar is The BBC Recordings serie een begrip. In de lange traditie van deze boxsets verschenen oa. The Beatles, The Who en Jimi Hendrix. Vorige week schaarde ook Paul Weller zich in de rij van grootheden, met de schitterende boxset 'Paul Weller Live At The BBC'.
Met hun vijfde album You & Me krijgen de New Yorkse garagerockers aan deze kant van de oceaan eindelijk de aandacht die ze al veel langer verdienen. En wat een waanzinnige plaat is You & Me! Zonder twijfel één voor de eindejaarlijst. 
