Drie avonden lang staat
dEUS in een stijf uitverkocht Paradiso. En dat na eerdere shows in maart dit jaar in de Melkweg en Doornroosje, en een stomende set op Lowlands in augustus. Nederland is nog lang niet dEUS-moe, en het is duidelijk; 14 jaar na debuut Worst Case Scenario is de band uitgegroeid van excentriek kunstenaarsclubje, met vele wisselingen en experimenten, tot rockact van formaat. Zanger
Tom Barman riep het begin dit jaar al in een interview, dit is waarschijnlijk de beste bezetting die dEUS ooit heeft gehad. En dit bezielende zelfvertrouwen spatte van het podium, de grootsheid van dEUS werd gister wederom bevestigd met een gloeiend harde, gepassioneerde en beestachtig strakke rockshow.
Waar ze in maart een nog wat rommelige set neerzetten (even meeslepend overigens) en duidelijk zoekende waren naar de geschikte opbouw, was er gisteravond van begin tot einde totale controle en speelden ze, ik kan niet anders zeggen, compleet foutloos.
Met aftrap When She Comes Down, Everybody's Weird en Fell Off The Floor, Man werd de toon gezet. De avond zou hard worden, een denderende adrenalinetrip met weinig rustpunten, veel tempowisselingen, excellerend gitaargeweld en stroboscopische lichteffecten (met een eervolle vermelding voor het veelvuldig gebruik van de prachtig verlichte ramen van Paradiso).
Na single Slow volgt een klein rustmomentje met nieuwe single van het album Vantage Point Smokers Reflect om vervolgens weer knetterhard door te denderen met live klassieker Theme From Turnpike, Is A Robot en het opzwepende Architect. Zelfs ballad en persoonlijke favoriet Nothing Really Ends ontaard in een prachtig onheilspellend resonerende gitaarecho om naadloos over te gaan in Bad Timing.
Zeer indrukwekkend hoe gitarist Mauro Pawlowski in een soort bezwerende trance zijn gitaar totaal beheerst, en het ene moment ingetogen met een enkele noot dienstbaar is aan het geheel om vervolgens een knetterende riff in te zetten. Eén van de vele kwaliteiten van het dEUS anno 2008. En laten we naast de kunde van de overige bandleden ook het sexy charisma en de bezwerende stem van Tom Barman niet uitvlakken.
De ontknoping van de avond wordt ingezet met het stuwende If You Don't Get What You Want, gevolgd door een stevige versie van Instant Street en de climax: het luidkeels meegebrulde Suds 'n Soda. In de toegift worden we nog getrakteerd op publiekslieveling Roses, een adembenemende versie van Serpentine en verrassend: de psychedelische punk van Morticiachair '..had long and boring conversations about nothing, talked so much i bored myself to death, and the more i talk, the more i turn into a vegetable...god i'm such a fool'
Het blijft precies zo lang donker dat we weer hoop krijgen op een tweede encore, maar helaas het is afgelopen. Opgetogen en opnieuw stevig onder de indruk van zoveel klasse fiets ik naar huis. Sinds 1994 heb ik ze regelmatig live gezien en elke keer weten ze me opnieuw omver te blazen. Wat hou ik grenzeloos veel van deze band.
Everybody's Weird en Slow live in Paradiso 3-12-2008:
Setlist:
1. When She Comes Down
2. Everybody's Weird
3. Fell Off The Floor, Man
4. Slow
5. Smokers Reflect
6. Turnpike
7. Is A Robot
8. The Architect
9. Favourite Game
10. Let's See Who Goes Down First
11. Nothing Really Ends
12. Bad Timing
13. If You Don't Get What You Want
14. Instant Street
15. Suds & Soda
Encore:
16. Pocket Revolution
17. Oh Your God
18. Roses
19. Serpentine
20. Morticiachair
...LEES HIER VERDER...
Posts
Na veel uitstel is het dan eindelijk vastgesteld; de releasedatum van het nieuwe U2 album. 2 maart 2009 is het zover. De plaat heet No Line On The Horizon en is het 12 studioalbum van de wereldberoemde rockers uit Dublin. De videoclip voor de eerste single is al geschoten, maar wordt nog angstvallig geheim gehouden. 
In de upfront list van BBC Radio 1 kwam ik hem tegen: Frank Turner, ik herinnerde me zijn naam omdat hij de support gaat doen voor The Gaslight Anthem in Paradiso op 1 maart 2009. Dus ben ik maar eens op onderzoek uitgegaan. Deze Engelsman is geboren in Bahrein, geschoold op Eton en studeerde geschiedenis in London. Daarna bouwde hij een carriere op in diverse hardcore punkbands. Als dat al een aparte wending is; tegenwoordig presenteert Turner zich als troubadour. Hij heeft ondertussen twee albums uitgebracht met prachtige verhalende nummers. Veelal akoestische singer/songwriter muziek maar ook regelmatig uptempo. Love Ire & Song is zijn tweede soloplaat en daarvan is Reason Not To Be An Idiot als single getrokken. 
The Black Keys bestaan sinds 2001 en brachten dit jaar hun vijfde studioalbum uit; Attack & Release. Het album kwam in april al uit maar duikt nu ineens weer op in een aantal eindejaarslijstjes. Tijd om eens wat aandacht te besteden aan dit tweetal uit Ohio. Ze worden vaak vergelegen met The White Stripes, vanwege hun ouderwetse bluesrock met als basis in drums en gitaar. 
Daniel Rossen en Fred Nikolaus zijn twee New Yorkse studievrienden annex roommates. In 2001 beginnen ze samen muziek te maken, en als bij menig New Yorkse band is ook in de muziek van Department Of Eagles de invloed van deze smeltkroes terug te horen. Een aparte mix van electronica, folk en pop met invloeden van Randy Newman en Paul McCartney. 
Weer een onwaarschijnlijke reunie wordt bewaarheid. Vanaf begin november liepen de geruchten over een reunie van legendarische britpoppers op nadat Damon Albarn de woorden 'reunion' en 'very possible' in de mond nam. Enkele minuten geleden werd het dan toch officieel bevestigd op NME.com. Blur komt echt weer bij elkaar in de oorspronkelijke line-up; Damon Albarn, Dave Rowntree, Graham Coxon en Alex James. Blijkbaar zijn alle onderlinge beefs weer gladgestreken.
De eerste bands voor Pinkpop 2009 zijn nu al bekend gemaakt. Depeche Mode, Placebo en The Kooks. Depeche Mode sluit de zondag af. Het optreden is onderdeel van de Europese tour die de band in 2009 maakt. Er zou nog voor Pinkpop een nieuw album uitkomen van de electropop veteranen. Net als vorig jaar kun je ook nu weer zelf aangeven welke band jij graag op Pinkpop wilt zien (pinkpop.nl). Pinkpop vindt plaats op 30 & 31 mei en 1 juni.
Het gaat goed met de bebaarde zanger uit Maine. Niet alleen zijn zijn prachtige liedjes uitermate geschikt voor dramaseries (ER, One Tree Hill, Grey's Anatomy, Bones), het in oktober uitgekomen 3e album Gossip In The Grain haalde maar liefst een 3e positie in de Amerikaanse billboards. Dat terwijl het succes van de verlegen zanger met de karakteristieke hese stem zich bij de eerste twee albums min of meer had beperkt tot de UK. 
Enige tijd geleden gespot bij De Wereld Draait Door, DeWolff. Drie Limburgse scholieren met een hammond orgel, gibson gitaar, drums en een grote voorliefde voor de jaren '60. Als je hun smeulende, psychedelische bluesrock hoort, geloof je nooit dat deze heren slechts 14, 16 en 17 jaar oud zijn. Zo'n doorleefde sound, een soort Deep Purple meets LedZeppelin, meets Pink Floyd met een vleugje The Doors. Waarschijnlijk hebben deze heren de platenkast van hun ouders flink geplunderd.
I Believe In Father Christmas is een cover van Greg Lake, speciaal opgenomen door U2 voor (RED)WIRE. (RED)WIRE is een nieuw inititatief uit Bono's RED stichting en is een digitaal magazine met muziekdownloads, waarvan de opbrengst naar Afrikaanse aidskinderen gaat. 
Drie avonden lang staat dEUS in een stijf uitverkocht Paradiso. En dat na eerdere shows in maart dit jaar in de Melkweg en Doornroosje, en een stomende set op Lowlands in augustus. Nederland is nog lang niet dEUS-moe, en het is duidelijk; 14 jaar na debuut Worst Case Scenario is de band uitgegroeid van excentriek kunstenaarsclubje, met vele wisselingen en experimenten, tot rockact van formaat. Zanger Tom Barman riep het begin dit jaar al in een interview, dit is waarschijnlijk de beste bezetting die dEUS ooit heeft gehad. En dit bezielende zelfvertrouwen spatte van het podium, de grootsheid van dEUS werd gister wederom bevestigd met een gloeiend harde, gepassioneerde en beestachtig strakke rockshow.
Wat een waanzinnige plaat heeft zZz dit jaar afgeleverd. Met drums en orgel als basis maakt deze band onversneden broeierige (disco)rock; vuig, smerig en opwindend. Of zoals 3voor12 bij de albumbespreking schreef: "Op zijn best is zZz als het zijn luisteraar meetrekt in een sleaze-discogroove, smerig maar sensueel, geil met klasse" Kijk, zo hebben we het graag en dan ook nog van Nederlandse bodem. 
