MACCA NOG STEEDS GROOTS

Zoals waarschijnlijk velen, kocht ik een kaartje voor Paul McCartney in het Gelredome om de legende toch een keer, voor het te laat is, live te aanschouwen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zijn werk na de Beatles nauwelijks gevolgd heb, maar Sir Paul is wel verantwoordelijk voor mijn allereerste muziekherinnering. Toppop 1977, ik was 6 jaar en zag Mull Of Kintyre. Een draak van een nummer natuurlijk, maar als zesjarige was ik diep onder de indruk. Veel later ontdekte ik The Beatles en die liefde is niet meer over gegaan.

Hoe waanzinnig moet het zijn om op je 67e de wereld rond te touren, arena's als Gelredome te vullen en bijna drie uur non stop te rocken, met zoveel plezier dat de gloed tot achterin de hal te voelen is. McCartney speelt uiteraard een groot aantal Beatlesnummers vanavond, en het gevaar ligt op de loer dat deze avond een obligate nostalgia trip wordt, een zoete singalong van platgedraaide hits. Maar niets is minder waar. Dit concert haalt met gemak mijn top 10 beste live ervaringen.

Niet alleen oogt McCartney zeer vitaal, ook zijn stem heeft nog nauwelijks aan kracht ingeboet. Al bij de aftrap ben ik onder de indruk; Magical Mystery Tour en Drive My Car klinken alsof ze gister zijn opgenomen. Als Macca na het Fireman-nummer Highway achter de vleugel plaats neemt en The Long And Winding Road inzet staat ondergetekende met een brok in de keel. Niet alleen klinkt het kraakhelder en intens mooi, ineens daalt het besef in dat vlak voor mij een Beatle staat die live een van mijn favoriete nummers aller tijden speelt. De brok blijft bij Blackbird en Something. Waarvan de laatste uiteraard opgedragen is aan George Harrisson, en ingezet op een -van hem gekregen- ukelele.

Er zijn anekdotes over Jimi Hendrix, Eric Clapton en natuurlijk John Lennon, videoprojecties van de Beatlesrockband tot en met psychedelische trips bij Sgt. Pepper en filmbeelden van De Niro's nieuwe film bij de gloednieuwe titelsong (I Want To) Come Home.

Tuurlijk er zijn wat te zoete momentjes, als de hele zaal Ob-La-Di-Ob-La-Da meebrult en de eindeloze singalongs bij Give Peace A Change and Hey Jude. Ook het misplaatste vuurwerk bij Live And Let Die is echt teveel van het goede, maar dat wordt wat mij betreft ruimschoots gecompenseerd door denderende uitvoeringen van oa Get Back, Back In The USSR, Sgt. Pepper/The End en een van de hoogepunten; Helter Skelter.

Het enige echt raadselachtige is de vraag waarom McCartney geen strijkers- en blazerssectie heeft meegenomen. Geldgebrek kan het toch zeker niet zijn. Vooral bij Eleanor Rigby speelt hem dit parten. Vreemd genoeg klinkt A Day In The Life ondanks dit wel fris.

McCartney maakt veel contact met het publiek, reageert op spandoeken, geroep uit de zaal en spreekt ons regelmatig toe in het Nederlands. Nergens in de ruim twee en een half uur durende show voelt het routinematig aan. Macca's band is bijzonder soepel en professioneel met een speciale vermelding voor de fenomenale drummer die ongeveer de helft van de Beatles koortjes voor zijn rekening neemt en loepzuiver de hoge partijen meezingt tijdens het drummen.

Al met al heb ik bijna 3 uur in extase gekeken naar de man die ongeveer de popmuziek heeft uitgevonden, en nog steeds met recht een van de grootste entertainers van zijn tijd genoemd mag worden. Groot respect voor Sir Paul McCartney, en als er nog een volgende keer is dan ben ik er zeker weer bij.

The Long And Winding Road @ Gelredome


Helter Skelter @Gelredome


Blackbird @Gelredome


Setlist
-Magical Mystery Tour
-Drive My Car
-Jet
-Only Mama Knows
-Flaming Pie
-Got to Get You Into My Life
-Let Me Roll It
-Highway
-The Long and Winding Road
-(I Want To) Come Home
-My Love
-Blackbird
-Here Today
-Dance Tonight
-And I Love Her
-Mrs Vandebilt
-Eleanor Rigby
-Band on the Run
-Ob-La-Di, Ob-La-Da
-Sing the Changes
-Back in the U.S.S.R.
-Something
-I’ve Got A Feeling
-Paperback Writer
-A Day in the Life
-Give Peace a Chance
-Let It Be
-Live and Let Die
-Hey Jude
Encore 1:
-Day Tripper
-Lady Madonna
-Get Back
Encore 2:
-Yesterday
-Helter Skelter
-Sgt. Pepper’s /The End
...LEES HIER VERDER...

JOHAN IS NIET MEER, LANG LEVE CLOUDMACHINE

Here Come The Clouds, oftewel ruim baan voor Cloudmachine, schreef ASP-collega Spookaap in april al. Waarom ze ondertussen nog niet heel groot zijn, is mij een raadsel. Volgens OOR zijn ze Hollands verborgen trots en volgens velen is frontman Ruud Houweling een van de beste songwriters van zijn generatie. Volgens mij hebben ze allemaal gelijk.

Hun derde album Back On Land staat vol sfeervolle, melodieuze en gevoelige liedjes met schitterende teksten. Voor liefhebbers van Elliot Smith, Radiohead en Johan. Nu Johan niet meer is, lijkt Cloudmachine mij de enige ware kandidaat om de fakkel der Vaderlandse melodische pop over te nemen. Daarvoor hoef je niet bij Excelsior getekend te zijn. En als er dan ook nog zo'n adembenemend mooie video verschijnt bij single Save Haven, dan kan het alleen nog maar een kwestie van tijd zijn. Luister hiernaar mensen!

Cloudmachine speelt as. zondag een gratis instore in Amsterdamse platenzaak Concerto's Phantasio om 16.00 uur.


...LEES HIER VERDER...

PAUL WELLER - 7 & 3 IS THE STRIKERS NAME

In het blokje ouwe lullen die de tent nog steeds uit rocken; Paul Weller. The Modfather wist in drie decennia drie totaal verschillende, maar even succesvolle carrières op te bouwen. Met The Jam in de jaren '70, de Style Council in de jaren '80 en vanaf de jaren '90 als solo artiest. Dat hij er nog lang geen genoeg van heeft bewees hij vorig jaar al met dubbelaar 22 Dreams die uitkwam op z'n vijftigste verjaardag. Voor begin 2010 staat zijn tiende (!) studioalbum gepland: Wake Up The Nation, en de eerste single is raar maar lekker: 7 & 3 Is The Strikers Name. Damn, wat rockt die man nog hard; chaos, noise en oversturing in de beste Britse traditie.
Magazine Q krijgt de prijs voor beste omschrijving van deze single;

7 & 3.. is, in addition to incorporate a fabulous Albarn-esque melody line, absurdly great. If Noel [Gallagher, Oasis] and Damon [Albarn, Blur] had a love child, this would be it'
Wat zij zeggen...

Paul Weller - 7 & 3 Is The Strikers Name

...LEES HIER VERDER...

TOP 20 VAN DE JAREN '00

De top 20 beste albums van het decennium volgens uw blogger. Mijn lijst bevat -weinig verrassend- dertien Britse bands, toch nog zes Amerikaanse en één Nederlandse. Iets meer dan de helft van de lijst zijn debuutalbums (13 stuks). Alle jaren van het decennium zijn vertegenwoordigd behalve 2009. Ik vond het nog wat te vroeg om te reflecteren over het huidige jaar. Na de klik de hele lijst met leuke linkjes. Ook op ASP is mijn lijst te vinden, die samen met de lijstjes van collegabloggers is verwerkt tot de beste 10 volgens ASP.

1 The Libertines - The Libertines (2004)
Samen met The Strokes verantwoordelijk voor een complete generatie nieuwe bands die ouderwetse punk en rock ’n roll combineerden met garage en rammelende indierock. Op tweede album 'The Libertines' deden zij dat wat mij betreft nog meesterlijker dan op debuut 'Up The Bracket' met klassiekers als Can’t Stand Me Now, Music When the Lights Go Out en What Became Of The Likely Lads.
2 Kasabian - Kasabian (2004)
Kasabian is wat mij betreft een buitencategorie. Revivalists van Madchesters baggy psychedelica (Happy Mondays, Stone Roses), gecombineerd met de lads-rock van (wijlen) Oasis. Kasabian houdt alleen en op eenzame hoogte de vlag van de Britse swagger hoog. En beukt ‘m door het plafond.
Luister L.S.F. Club Foot
3 Editors - The Back Room (2005)
Wat Strokes en Libertines aan het begin van de jaren nul deden, doen de Editors en Interpol halverwege het decennium opnieuw. Oud (Joy Division) en nieuw (indierock/postpunk) combineren en een nieuwe stroming is geboren, met een hele golf hippe bandjes in het kielzog (White Lies, Jetpacks, Airborne Toxic Event etc..). Niet alleen de songs maar ook de stem en het charisma van Tom Smith laten de balans flink doorslaan ten gunste van de Editors.
Luister Munich (unplugged) en All Sparks.
4 The Strokes - Is This It (2001)
Luister naar Someday (Letterman) en Soma.
5 The Killers - Hot Fuss (2004)
Luister naar Mr. Brightside en All These Things That I've Done
6 Arctic Monkeys - Whatever People Say.. (2006)
Luister naar Mardy Bum (Glastonbury) en When The Sun Goes Down
7 The Cribs - Men’s Needs, Womans Needs... (2007)
Luister naar Be Safe en I'm A Realist (Jools)
8 MGMT - Oracular Spectacular (2008)
Luister naar Weekend Wars en Electric Feel
9 U2 - All That You Can’t Leave Behind (2000)
Luister naar In A Little While en When I Look At The World
10 The Streets - Original Pirate Material (2002)
Luister naar Let's Push Things Forward en Has It Come To This
11 Moke - Shorland (2007)
12 The Enemy - We’ll Live And Die In These Towns (2007)
13 The Rifles - No Love Lost (2006)
14 Raconteurs - Consolers Of The Lonely (2008)
15 Ryan Adams - Gold (2001)
16 I Am Kloot - I Am Kloot (2003)
17 The Last Shadow Puppets - The Age Of The Understatement (2008)
18 The Verve - Forth (2008)
19 Nada Surf - Lucky (2008)
20 Ray Lamontagne - Trouble (2004)

...LEES HIER VERDER...

VERSLAG LONDON CALLING 2009/#2

De tweede London Calling van 2009 kan de boeken in als de galm-editie. Het aantal bandjes met overstuurde gitaren en groots echoende zang waren niet op één hand te tellen. Niks mis mee trouwens in deze donkere novembermaand vlak voor kerst.

Ook leerden we dit weekend dankzij A Place to Bury Strangers de overtreffende trap van herrie kennen, liepen we helemaal warm voor retroblues en bolhoeden bij Alberta Cross en werd het zomaar even zomer tijdens een denderende show van Jack Penate. Dat en meer na de klik!

LONDON CALLING DAG 1

Vanuit de druilerige regen vluchten we al vroeg op de avond Paradiso in. Om half zeven is het nog lekker rustig en lopen we zonder problemen de bovenzaal binnen. Iets wat later op de avond geen optie meer is. Het Londonse Kings Of Spain trapt af met een nogal Iers klinkend rockmengsel wat jammer genoeg nergens overtuigd. Geen podiumuitstraling en geen uitschieters in de setlist, behalve een aardige spacejam aan het einde van de set. Meest opvallende factor; de enorme bassist die zo uit een jaren '80 metalband lijkt te zijn gestapt, en die we de rest van de avond nog vaak tegenkomen bij de bar.

Terwijl de poptempel volstroomt betreedt Sad Day For Puppets het bovenpodium. Niks London Calling, deze heren en dame komen uit Zweden. Melodieuze shoegaze, met teveel effect op de gitaren en te weinig hooks waardoor het geheel nogal zompig klinkt en het verlegen stemmetje van zangers Anna Eklund verdrinkt in de gitaarsoep. Jammer want het contrast tussen de hoog opgetrokken geluidsmuur en haar liefelijke zang is op plaat best aardig.

Beneden is het tijd voor de donkere en meeslepende Schotse galmrock van We Were Promised Jetpacks. De band is al behoorlijk gegroeid sinds ze kortgeleden verlegen en onder de indruk het bovenzaaltje voor zich innamen. De uit de klei getrokken frontman rent zowaar heen en weer met zijn gitaar tijdens het wel erg lange intro op Keeping Warm. Mooie set die halverwege een beetje dreigt in te zakken met This Is My House, This Is My Home, maar ruimschoots goed wordt gemaakt door het steeds beter klinkende Ships With Holes Will Sink. Eervolle vermelding voor drummer Darren Lackie die met zijn marsachtige drums de band zonder pardon door de set heen beukt.

The Leisure Society slaan we over omdat er ook gerookt, gedronken en gesocialised moet worden. Bovendien heeft uw verslaggever een lichte indiefolk allergie voor baarden, cello’s en meerstemmige zang. Dus met welgemeende excuses overgeslagen.

Als we een half uurtje later nietsvermoedend de benedenzaal weer inlopen voor A Place To Bury Strangers vinden we een hal vol stomgeslagen mensen die met grote ogen naar het podium staren. De werkelijk verbijsterende herrie die de drie mannen van APTBS de zaal inblazen doet zelfs m’n wangen klapperen. De band is een soort Joy Division die na een berg speed My Bloody Valentine besluit te spelen. De overtreffende trap van herrie. Donker, knetterhard en meedogenloos. Intrigerend, maar beslist niet aan te raden zonder oordoppen.

Helaas is The Twilight Sad in de bovenzaal niet meer bereikbaar, halverwege de trap is de opstopping al compleet. Jammer, want het nieuwe album ‘Forget The Night Ahead’ is een erg goede plaat. Op het scherm in de benedenzaal is het optreden gelukkig ook redelijk te volgen. De band zit bij hetzelfde label als We Were Promised Jetpacks (FatCat) en maakt eveneens genetisch bepaalde Schotse wall-of-sound-rock; donker, galmend, meeslepend en melodieus. De delivery is wat rauwer dan hun labelgenoten en zo te zien (op het scherm) het charisma van de zanger wat groter. Hopelijk komen ze nog eens terug bij de volgende editie.

Vooraf mijn persoonlijke favoriet Alberta Cross, bestaat uit Zweden en Engelsen opererend vanuit New York. Niet alleen de muziek maar ook de looks zijn een kruising tussen Kings Of Leon en The Black Crows; smoezelig grungy, lang haar, skinny jeans en de onafscheidelijke hoed van zanger Stakee. Met zijn unieke stemgeluid, en retro bluesrock met een flinke klets psychedelica gooit debuutalbum ‘Broken Side Of Time’ hoge ogen in de jaarlijstjes. Ook live stellen ze beslist niet teleur, vernieuwend is het allemaal niet, maar wel ontzettend lekker. Na albumopener Song Three Blues, volgen oa Old Man Chicago, Ghost Of City Life en titeltrack Broken Side Of Time. De hoge gekwelde stem van Stakee (jawel, met flink wat galm) snijd moeiteloos door de grote zaal. Hoewel het publiek mijn enthousiasme niet helemaal lijkt te delen gaan uiteindelijk de handen toch nog flink op elkaar bij afsluiter en hitje ATX. Hier gaan we nog veel meer van horen.

De hooggekuifde Ben Esser fungeert, met zijn vrolijke crossover samplepop, als uitsmijter van de dag maar krijgt het niet voor elkaar om over te komen als hoofdact. Hoewel hij een soepele performer is en wel in zijn element lijkt, blijft het allemaal erg lauw. De zaal gaat niet los, de band spettert niet van het podium. Zelf bij hitjes Braveface en Headlock gebeurt er weinig in de zaal. Jammer, want dit had net zo’n spetterende afsluiter kunnen worden als Jack Penate een dag later wél waarmaakt.

Gemist: Leisure Society, Little Death, Johnny Foreigner, Mirrors

LONDON CALLING DAG 2

Vandaag wat later ingestapt in verband met algehele vermoeidheid. Net op tijd om nog een staartje van de kundig gestylde Beth Jeans Houghton mee te krijgen. Ze ziet er alvast uit als een diva met zware make-up in een witgepoederd gezichtje, een blonde Amy Winehouse coupe en kort jurkje met enorme parelketting. Haar minimalistische en fragiele folkpop doet een beetje denken aan Laura Marling. Prachtige stem en gezellig rommelige performance.

De eerte act in de grote zaal heet The Boxer Rebellion. De band timmert al sinds 2003 aan de weg, maar door ziekte en verlies van een platendeal wilde het vooralsnog niet zo vlotten met deze Londenaren. De ervaring is echter goed zichtbaar in de manier waarop ze de grote zaal van Paradiso moeiteloos bedienen; overtuigend, strak en professioneel. Geen uitbundige podiumperformance maar goed in het gehoord liggende melodieuze rock met stadion ambitie, waarin zowel U2, Snow Patrol als Coldplay is te horen. De gitarist heeft bovendien goed op Nick McCabe van The Verve gelet en trakteert ons op enkele spacy gitaarsolo's. Het geluid van zanger Nathan Nicholson galmt over alles heen en doet af en toe denken aan Thom Yorke in z'n vroege jaren. Bij het laatste nummer is de zaal ook overtuigd wat een behoorlijk uitbundig applaus oplevert zo vroeg op de avond. Aangename verrassing.

Boven werkt Kid Harpoon zich ondertussen in het zweet met zijn akoestische gitaar. Wij blijven beneden voor Wild Beasts. Volgens het muziekjournaille maken ze artrock, en apart is het zeker. Eigenlijk is het instrumentaal gezien helemaal niet zo afwijkend, het zijn de stemmen van zangers Hayden Thorpe en Tom Fleming die de muziek tot een geheel eigen beleving maken. Thorpe wisselt moeiteloos van falset naar bariton binnen één nummer en doet dit loepzuiver. Fleming heeft een wat algemener stemgeluid maar verrast met her en der een absurde uithaal. Mede door de bloedserieuze uitstraling wordt het echter al gauw wat zwaar op de hand, en operastemmen in combinatie met rockmuziek neigt wat mij betreft wat teveel naar prog. Tijd voor een biertje in de bovenzaal..

..alwaar Violens hun britpopkunstje in Brooklynsaus serveert. Leuk bandje, goeie sound, prettige stem, aardige performance met zo af en toe een aparte twist in de, verder wat doorsnee rocknummers maar het beklijft allemaal niet erg.

Beneden kampt Bombay Bicycle Club met technische problemen die zorgen voor een moeizame start. Maar bij het derde nummer komen de piepjonge heren er goed in en wordt dit een alleraardigst optreden. BBC maakt hoekige rocksongs met rammelende gitaren en moet het vooral hebben van het specifieke stemgeluid van zanger Jack Steadman. Aan het visuele aspect mag wat mij betreft nog wel wat aandacht worden besteed, het lijkt alsof ze zo van een zaterdagavondje bankhangen het podium op zijn gestapt, maar de bewegingen van Steadman zijn wel weer intrigerend. Debuutalbum I Had The Blues... had mij nog niet zo overtuigd maar dit optreden valt beslist niet tegen. Het publiek slikt het allemaal als zoete koek. Er ontstaat zowaar een pit, inclusief crowdsurfers en een stage-invasion, waar de band zich overigens helemaal niks van aantrekt. Met wat meer bravoure, overtuiging en styling kan deze band flink groot groeien.

Uiteraard niet voor niets als hoofdact geprogrammeerd, maar toch wordt Jack Penate voor mij de grote verrassing. Het voorheen wat chubby mannetje met akoestische gitaar liet met zijn swingende show op Lowlands al zien dat hij flink gegroeid is, maar ontpopt zich in Paradiso tot een ware rockster en publieksmenner. De zomerse mix van pop, rock, ska en soul laat de zon uitbundig schijnen in de grote zaal. De aftrap met Spit At Stars en Everything is New is het startsignaal van een klein uurtje feest. Bij Let's All Die springt de zaal vrolijk op en neer en gooit Penate zichzelf in het publiek. Als afsluiter en zomerhit Tonight’s Today wordt ingezet is het feest compleet en wordt er zelfs bij de bar en op de balkons uitbundig gedanst. Wederom wordt het podium aan het einde bestormd door een golf enthousiast dansende fans. Feestje!

Blij en verzadigd kijken we vanaf het balkon met enige verbazing naar de zevenkoppige Phenomenal Handclap Band die precies zo funky en retro klinken als de naam doet vermoeden. De band is een maffe mengelmoes van twee prachtige zangeressen, een in leer gestoken dj/annex toetsenist, een drummer die gecast lijkt voor Spinal Tap en een zeer harige gitarist in wapperend gewaad die op Woodstock niet misstaan had. De voornamelijk instrumentale mix van vintage funk, soul en synths is strak en swingend, maar het publiek gaat er slechts schoorvoetend in mee. Na Jack Penate wil iedereen lekker doorspringen en meebrullen op indiehits tijdens de Noodlanding afterparty. En gelukkig, de rest van de nacht kan dat ook.

Gemist: Four Dead In Ohio, Kid Harpoon, Pyramiddd, MPHO
...LEES HIER VERDER...

KLERKX - SHE SAID

Tijd om weer eens wat Nederlandse muziek onder de aandacht te brengen. Rob Klerkx, bekend als drummer van Moke, maakte afgelopen zomer zijn eerste solo album: 'Unleash'. En vergis je niet, Unleash lijkt in de verste verte niet op de muziek waar Moke groot mee werd. Melancholische liedjes met folk en country invloeden is wat Klerkx maakt als hij niet met de heren van Moke op pad is.

In het najaar verbleef hij een paar dagen in Schotland om een video te maken bij single 'She Said'. In de grauwe regenachtige straten van Glasgow bracht hij een ode aan de Schotse vrouwen daar. Na de klik het sfeervolle resultaat.


...LEES HIER VERDER...

CORNERSTONE - ARCTIC MONKEYS

Geniaal of dodelijk saai. De meningen zijn verdeeld over de video bij tweede single Cornerstone van het nieuwe album Humbug. Het clipje is wat mij betreft niet alleen erg geestig maar ook slim gekozen. Want Cornerstone heeft helemaal geen beeldmateriaal nodig, dit beste nummer van de plaat luistert als een goed boek waarvan de verfilming altijd tegenvalt. De beelden dienen zich als vanzelf aan, daar is geen enkele visuele hulp bij nodig. En daarmee bewijst Alex Turner eens te meer hoe groot zijn verhalende talent is.


...LEES HIER VERDER...

ALBERTA CROSS DEBUTEERT INDRUKWEKKEND

Alberta Cross dus. Nee wacht, het is niet de zoveelste nieuwe zangeres, zoals de naam doet vermoeden, en nee, het is ook geen Amerikaanse westcoastband zoals de muziek doet vermoeden. Alberta Cross is een van oorsprong Zweeds/Engels bandje, tegenwoordig opererend vanuit New York. De stem van frontman Petter Ericson Stakee heeft een opvallende gelijkenis met die van Ben Bridwell van Band Of Horses. Zo'n falset die onder je huid gaat zitten. En ook de muziek heeft iets van het melancholische van deze band, alleen dan met heel wat steviger gitaarwerk. Beetje Black Crows meets Neil Young. Mooie opbouw in de liedjes van rustig en gevoelig bluesy tot bombastisch Kings Of Leon achtig gitaargeweld. Kortom een meer dan goed debuut. Luister die plaat!

De early adaptors hebben ze al kunnen aanschouwen in de Charlie op de afgelopen editie van Lowlands. Ik heb ze gemist maar ga beslist in de herkansing op de najaarseditie van London Calling.

In 2007 bracht Alberta Cross een minialbum uit; The Thief And The Heartbreaker. Hun volledige debuut album Broken Side Of Time kwam op 21 september dit jaar uit. Eerste single is ATX.

Alberta Cross - ATX


Alberta Cross - Taking Control (Live)

...LEES HIER VERDER...

A BRIEF HISTORY OF..THE BIG PINK

The Big Pink is vernoemt naar Music From The Big Pink, het album van The Band, en de twee leden zijn naar eigen zeggen vooral beïnvloed door soulmuziek. Twee op zich aardige feiten die echter direct de prullenbak in kunnen als je debuutalbum 'A Brief History Of Love' opzet. Beukende drums, psychedelische gitaarpartijen, maffe synthloopjes en galmende zang met typisch Engelse 'swagger'. Niks soul, niks The Band; dansbare noiserock met een flinke klets psychedelica. Jesus And Mary Chain meets The Verve meets My Bloody Valentine met een schep MGMT. In Engeland is dit Londonse duo (uiteraard) al uitgeroepen tot hipste en heetste act van het moment. Debuutplaat A Brief History Of Love ligt sinds vorige week in de winkel.

Dat deze nieuwe Londonse formatie slechts uit twee man bestaat is moeilijk te geloven. De twee heren, Robbie Furze en Milo Cordell zijn overigens geen vreemden in muziekland. Furze speelde eerder met Alec Empire en werkt net als Cordell voor Hate Records terwijl Cordell ook zijn eigen label runt en oa Klaxons, Titus Andronicus en Crystal Castles uitgeeft. Hij is bovendien de zoon van beroemd producer Denny Cordell die oa Moody Blues, Procal Harum, Joe Cocker en JJ Cale op de kaart zette. Uiteraard hebben de heren hun plaat zelf geproduceerd. Ze hebben al een NME award voor beste nieuwe act binnen en openen het Engelse deel van de tour van Muse.

In Nederland is Domino's hun eerste single. In Engeland alweer de vierde van het album
Maandag 2 november komen ze de kleine zaal van Paradiso afbreken. Mis het niet!

Dominos


Velvet





...LEES HIER VERDER...

IT KICKS LIKE A SLEEP TWITCH

Laten we eerlijk zijn, voor veel fans is de nieuwe single van de Editors wel even slikken. Depeche Mode meets Modern Talking met een schepje New Order.. of iets in die richting. Geen gitaar op te horen. Niks hoekige riffs en glorieuze geluidmuren, alleen de drum valt in rondom het refrein. Het duurde bij mij dan ook even voordat ie viel, Papillon. Eigenlijk ben ik zo'n star iemand die altijd een gitaar wil horen, maar met het specifieke stemgeluid van Tom Smith heb ik me toch weer laten inpakken. En vandaag kwam ik deze werkelijk adembenemende akoestische versie van Papillon tegen, met piano en akoestische gitaar. En kijk ook vooral hier voor meer kippenvel. Dus ik ben er ondertussen klaar voor, kom maar op met dat nieuwe album!

Het 3e album van de Editors; In This Light And On This Evening verschijnt 12 oktober.

We mogen niet delen dus de akoestische versie zie je hier.
En meer akoestische nummers zie je op 3voor12

Hieronder de video bij de single:

...LEES HIER VERDER...

PEARL JAM FIXT HET

Lekker hoor, die nieuwe single van Pearl Jam. The Fixer circuleerde al een tijdje, maar nu is er een video bij. De grunge-veteranen beginnen steeds opgeruimder te klinken naarmate ze ouder worden. Ben benieuwd wat dat voor het nieuwe album betekent. Backspacer, hun 9e studioalbum ligt 20 september in de winkels.

PEARL JAM - THE FIXER


...LEES HIER VERDER...

MOKE - SWITCH

Daar is ie dan, de officiele video bij nieuwe single Switch van Moke. De single wordt ondertussen al regelmatig gedraaid op 3FM en Kink, dus je hebt 'm vast al voorbij horen komen. De broeierige video werd geschoten in de gloeiende hitte van de Spaanse Nevada woestijn en loopt voor één van de bandleden niet erg goed af...

Switch is de eerste single van Moke's nieuwe album The Long & Dangerous Sea. We moesten er lang op wachten (voordat de band de studio indook werd er druk getourd met Weller, Keane, Amy McDonald en Razorlight) maar 11 september is het dan eindelijk zover, dan verschijnt dit tweede album, dat een poppier en weidser geluid beloofd. Op Lowlands zullen de heren een aantal nieuwe nummers laten horen. We zijn benieuwd!

Moke staat op de Lowlands zaterdag in de Grolsch om 15.30 uur.


...LEES HIER VERDER...

JACK PENATE - PULL MY HEART AWAY

Druk baasje die Penate. Na Be The One is Pull My Heart Away alweer de tweede single van zijn nieuwe album Everything is New. Bovendien kroop hij voor de video zelf op de regisseursstoel. De clip werd geschoten in het beroemde Petra in Jordanie, veelgebruikte filmlocatie en oa backdrop van Indiana Jones (And The Last Crusade). Penate is druk aan het touren en beklimt as. zaterdagavond om 21.00 uur het Charlie podium op Lowlands. En dat is een mooie sprong voorwaarts nadat hij in 2007 vroeg in de ochtend werd geprogrammeerd en ietwat verlegen maar zeer enthousiast een set speelde met alleen akoestische gitaar. Ben erg benieuwd hoe het dit jaar gaat klinken!
Na de klik de clip.


...LEES HIER VERDER...

REVEREND & THE MAKERS STERK TERUG

Twee jaar na debuut The State Of Things zijn Reverend Jon McClure en The Makers terug met opvolger A French Kiss In The Chaos. Voor liefhebbers van de catchy indiedance van het eerste album is het wel even wennen. De band heeft alle electronica de studio uitgeschoven en het zwaartepunt verlegd naar britpop met een schepje madchester, wat een weidser geluid oplevert, meer orkestraties en een licht psychedelisch sausje. Met dit tweede album wordt de indiedansvloer misschien niet opnieuw veroverd, maar A French Kiss In The Chaos heeft mij verrast. Het is een sterke, consistente en volwassen plaat.

Dat deze nieuwe ontwikkeling ten goede komt aan het stemgeluid van Jon McClure is het eerste wat opvalt. Zonder alle electronica komt zijn stem beter tot z'n recht en hij heeft duidelijk de Noord-Britse backcatalogue er nog eens op nageslagen; harmonieuze samenzang en een typisch Britse sneer. Inhoudelijk is er weinig veranderd overigens, preken kan The Rev nog steeds. En dat doet hij dan ook allround en onvermoeibaar; consumentisme, farmaceutische industrie, maatschappij, milieu en wapenindustrie; het komt allemaal voorbij.

Silence Is Talking is een ouderwets sterke albumopener met een sferisch gitaarintro waar The Verve zich niet voor geschaamd zou hebben, sitar, zompig baslijntje en baggy beat. Heel andere koek dus. Dit wordt gevolgd door Hidden Persuaders, een netjes in elkaar gezet, maar beetje doorsnee britpopliedje met akoestische gitaar en puntige boodschap.
No Wood Just Trees lijkt met de uptempo beat nog het meest op het oudere werk, hoewel ook hier de baggy feel aanwezig is en McClure goed op Tom Meighan (Kasabian) heeft gelet. In Professor Pickles wordt overgeschakeld op een driekwartsmaat en een bataljon blazers, gevolgd door de indrukwekkende pianoballad Long Long Time. McClure klinkt hier op z'n best met een licht hees stemgeluid. Geslaagd tweestemmig refrein. No Soap In A Dirty War begint met minimale begeleiding en bouwt mooi op richting het meerstemmige refrein om lekker stevig te eindigen.
Manifesto/People Shapers is tekstueel wat hoogdravend maar muzikaal gezien erg goed. Marsritme, strijkers en een snerende McClure. Het spacy gitaarwerk is lekker onheilspellend en zorgt voor een mooi overgang naar het tweede deel waarin McClure duidelijk maakt dat hij in ieder geval wél betrokken is; '... I'm in love with the notion, with the idea of givin' a fuck...'
Mermaids en The End zijn de enige twee albumfillers wat mij betreft, terwijl afsluiter Hard Time for Dreamers weer erg sterk is. McClure mijmert over milieurampen, de derde wereldoorlog en de terugkeer van de Tories in het Britse parlement, om veelbetekenend te eindigen in een flatliner.

Reverend & The Makers staan de Lowlands zaterdag om 13.40 in de Grolsch.

Luisteren: Silence Is Talking, Long Long Time en Hard Time For Dreamers






...LEES HIER VERDER...

JULIAN PLENTI IS... SKYSCRAPER

Achter de naam Julian Plenti gaat Paul Banks schuil, bekend als de frontman van Interpol. Sinds de bands derde album Our Love To Admire uit 2007 is het een beetje stil geworden rondom deze aanvoerders van de jongste lichting postpunk/new wave. Maar niet getreurd, Banks kwam deze week met zijn eerste soloalbum Julian Plenti is... Skyscraper. Het is wel even 2 keer checken of het echt Banks is die je hoort; weg is het indringende geluid dat we van hem gewend zijn. En niet alleen zijn stem is een stuk ingetogener, ook de muziek is vrij ingehouden, het luistert grotendeels weg als een loom zondagmiddag plaatje, met enkele wat steviger uitschieters, zoals single Games For Days. Prettig album en een leuk uitstapje maar het stilt de honger niet naar een volgend Interpol album. Na de klik single Games For Days.

Games For Days



Website Julian Plenti

...LEES HIER VERDER...

THE CRIBS WILLEN BEDROGEN WORDEN

Op 7 september ziet het eerste The Cribs album sinds de komst van vierde bandlid en Smiths-legende Johnny Marr het licht. De plaat is getiteld Ignore The Ignorant en ik kijk er behoorlijk naar uit.

Met hun manische tourschema en stomende, rauwe liveshows kregen The Cribs al gauw een cultstatus, maar sinds hun zeer sterke derde album Men's Needs, Woman's Needs, Whatever vonden ze ook waardering bij een breder publiek. Van het nieuwe album was eerder de track We Were Aborted te downloaden (wordt nog steeds gestreamd op My Space), maar officiele eerste single is Cheat On Me. En verdorie wat is dat weer een lekker plaatje! En dan nog iets, waarom staan deze jongens niet op Lowlands?



De Cribs staan in het voorprogramma van Franz Ferdinand op 22 november in de HMH
...LEES HIER VERDER...

MOOISTE LIVE ERVARINGEN

Het maandelijkse muzieklijstje voor website Apply Some Pressure bestond dit keer uit een top 10 van de beste live concerten die je ooit hebt bezocht. Een moeilijke opgave, omdat de afweging niet alleen de kwaliteit van het concert geldt, maar ook, en misschien vooral, hoe bijzonder de persoonlijke ervaring was. Toch geloof ik dat onderstaande concerten op beide punten scoren, objectief goed en subjectief een onvergetelijke ervaring voor ondergetekende fan. Klikkerdeklik


1. U2 Elevation Tour, Gelredome 2001
Ik ben opgegroeid met U2, maar raakte pas echt hooked na dit concert. Deze eerste U2 live ervaring was absoluut magisch. En wat een setlist; oa Gone, Bad, The Fly en akoestische versie van Stay(Faraway, So Close).
2. Paul Weller, Paradiso 2008
Ik kan eindeloos naar Weller luisteren, zijn stem weet me op elk moment te raken. Geen enkele andere artiest draai ik zoveel. Dus The Modfather live zien was voor mij kippenvel van begin tot einde. Schitterende uitvoering van Butterfly Collector, en dak eraf tijdens The Jam-afsluiter Town Called Malice.
3. Oasis, HMH 2009
"Tonight I’m A Rock ’n Roll Star!" Britse invasie, attitude, meebrullen, bier gooien en kippenvelmomenten. Kortom; een totaalpakket Rock n Roll. Te gek.
4. Pearl Jam, Gelredome 2006
Na 10 jaar waren ze eindelijk terug in Nederland en dat hebben ze geweten. De zaal ging uit z'n plaat en de heren zelf ook; Eddie Vedder rennend door het publiek tijden Rockin’ in the Free World en het feestje ging gewoon door toen de zaallichten al aan waren. Blast!
5. The Last Shadow Puppets, Paradiso 2008
Volgens de pers werd hier muziekgeschiedenis geschreven en volgens mij hebben ze gelijk. Twee gastjes, met compleet orkest, die Scott Walker moeiteloos naar de kroon stijgen. Onwaarschijnlijk goed. Miles Kane en Alex Turner zijn misschien wel de grootste talenten van hun generatie.
6. dEUS, Melkweg 2008
Van experimenteel collectief tot strakke rockband in 15 jaar. Maar nog steeds met arty twist. dEUS live is elke keer nog lekkerder dan de vorige. Ook deze (voor mij 5e) keer. ”There's always something in the air.."
7. Foo Fighters, HMH 2006
Recht toe rechtaan feelgood geweld met Grohl als top-entertainer
8. The Verve, Pinkpop 2008
One off. Wie had gedacht dat ik deze band nog eens live zou zien. Ashcroft en McCabe blijft een briljante combinatie. En Drugs Don’t Work en Lucky Man live horen was te gek.
9. Editors, Lowlands 2007
De eerste keer dat ik ze live zag en beslist het hoogtepunt van Lowlands 2007, en da's knap met concurrentie van oa The Killers, Kings Of Leon en Kasabian.
10. Red Hot Chili Peppers, Arena 2004
Veteranen die nog altijd retelekker de tent uit funken. Zelfs in de Arena. Te gek om ze een keer live te aanschouwen.

...LEES HIER VERDER...

VIDEO: U2 - I'LL GO CRAZY IF I DON'T GO CRAZY

Nog meer U2 nieuws; de nieuwe single I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight heeft sinds vorige week een werkelijk schitterende animatie video, gemaakt door Jon Klassen en David O'Reilly. Na de klik.


...LEES HIER VERDER...

VIDEO: ARCTIC MONKEYS - CRYING LIGHTNING

17 augustus komt ie officieel uit. Crying Lightning, de eerste single van het lang verwachte derde Arctic Monkeys album Humbug. Het album zelf verschijnt 21 augustus. Video na de klik!


...LEES HIER VERDER...

LOWLANDS VOORPRET: FLORENCE & THE MACHINE

Nog een maand en dan gaat het weer los in de polder; Lowlands 2009. In de opmaat naar deze weldadige jaarlijkse onderdompeling in muziek, dans, theater en kampeerplezier vind je hier de komende weken alvast een aantal acts uitgelicht die je beslist niet mag missen straks. Want een goede voorbereiding bestaat niet alleen uit het testen van de windbestendigheid van je tent of het drijfvermogen van je luchtbed. First things first; muziek!

De eerste in rij is nieuwkomer Florence & The Machine. Een vliegende start is bijna een understatement voor deze roodharige furie en haar band. Het begin juli uitgekomen debuut Lungs kwam binnen op #2 in Groot Brittannië (vlak achter Michael Jackson) en ondertussen heeft de band al een Brit Award in de pocket én een nominatie voor de prestigieuze Mercury Prize. En o ja, ze openden voor Blur en tourden met White Lies en Glasvegas.

De eigenzinnige Florence Welch is van het type niet zonder handschoenen aanpakken. Van haar intense stem en podiumpresentatie tot haar felle teksten (...you hit me once I hit you back, you gave a kick I gave a slap [...] then I set fire to our bed..) je weet nooit precies wat je krijgt voorgeschoteld. Moeiteloos switcht ze van soulvolle folky ballads met emotionele uithalen a la Kate Bush tot indie dancetracks in het genre La Roux en Little Boots. En dat levert, met dank aan de strakke productie een bijzonder spannend eerste album op.

Florence's stem is als een plots opkomende wervelwind, van klein, ijl en ingetogen zwelt ze aan tot ware orkaankracht. De orkestraties dragen bij aan deze licht vervreemdende luisterervaring. Het meest in het oog springend is het regelmatige gebruik van stuwende percussie, waardoor een soort dance-feel ontstaat én het gebruik van (jawel) .. harp. Naast piano en stijkers wordt gelukkig zo af en toe ook een stevige gitaarriff toegevoegd, zodat het allemaal niet te kosmisch wordt. Laat je niet afschrikken door al het bovenstaande, Lungs is bovenal een uitermate originele poplaat die na enkele luisterbeurten lekker onder je huid nestelt.

Kiss With A Fist


Rabbit Heart @LiveLounge


...LEES HIER VERDER...

TONIGHT HOLLAND BELONGS TO ME..

[Foto's: Hans Peter van Velthoven, 20-07-09. Thx HP]

...en vanaf de eerst tonen van opener Breathe is dat de waarheid hier in de Arena. U2 is vanavond in topconditie en na 30 jaar nog steeds oppermachtig. Bono springt, rent, ment en rockt als een bezetene en geeft twee en een half uur lang alles, vanuit z’n tenen, aan de 60.000 uitzinnige fans. En de band geniet, zichtbaar, minstens even hard als de stomende zaal om hen heen.

Dat is wat een U2 show uniek maakt. Niet alleen het vernieuwende stagedesign, de spectaculaire lichtshow of het vakmanschap van de bandleden. Het is vooral de enorme drive en het speelplezier van een band, die zo naadloos op elkaar is ingespeeld dat het lijkt alsof ze elkaars gedachten kunnen lezen. Dat maakt samen met het continue contact tussen band en publiek, waardoor zelfs een betonnen galmbak als de Arena een intiem feestje wordt, U2 tot de grootste.

De show wordt gewaagd afgetrapt met 4 nummers van het nieuwe album, maar U2 komt er prima mee weg. Al het nieuwe werk wordt, zeker in de voorste regionen, woord voor woord meegezongen. Na titelsong No Line On The Horizon is het single Get On Your Boots, die zorgt voor een kolkende massa in de pit, en ver daarbuiten. Als Bono aan het eind van kraker Beautiful Day The Beatles' Blackbird inzet "...take these sunken eyes and learn to see, all your life you've just been waiting for this moment to arise..", gaat de onafscheidelijke zonnebril af en buigt hij diep voor de uitzinnige massa aan zijn voeten, zichtbaar onder de indruk.

De frontman is vanavond bijzonder in zijn element en oogt ontspannen. Het is duidelijk dat het een gedenkwaardige avond gaat worden. Zeker als blijkt dat naast Willem-Alexander, Maxima en diverse Nederlandse vrienden als Anton Corbijn, ook Bono’s (aka Paul Hewson) familie aanwezig is. Hij richt een speciaal welkomswoord tot bovengenoemden en tot zijn 80-jarige 'aunty' Eileen die ergens in het publiek zit. "All the Hewsons in the house tonight!"

Ook de band van U2 met Nederland wordt als gebruikelijk aangehaald. De Ieren kregen hier in 1980 als eerste voet aan de grond buiten Ierland en Groot Brittanie. "Thank you for tonight and so many, many nights in this city. We've a lot of history here..." aldus Bono. Hij blikt terug hoe de band als tieners voor het eerst in Paradiso en de Melkweg speelden. "Everything is changed now, but we still got a long way to go..." En met de woorden: " You're magic! And the magic trick is to shrink this stadium into a small club" wordt I Still Haven't Found What I'm Looking For ingezet. Het nummer verandert na de eerste zinnen in een adembenemende singalong als Bono stopt met zingen en 60.000 kelen het overnemen. Kippenvel.

De band maakt goed gebruik van de mogelijkheden van het veel besproken ronde podium en de catwalk. Adam Clayton en The Edge draaien al spelend menig rondje over de runway, Bono is regelmatig zoek als hij aan de achterkant van het podium staat te zingen en zelfs drummer Larry Mullen mag een ronde doen met djembe tijdens I’ll Go Crazy. De bewegende bruggen tussen het podium en de catwalk zijn een vondst, maar belemmeren wel regelmatig het zicht voor het publiek in het voorste vak.

Angel Of Harlem, opgedragen aan Michael Jackson wordt omgedoopt tot Angel Of Holland en eindigt in een stukje 'Don't Stop Till You Get Enough'. Het prachtige hangover-liedje In A Little While is opnieuw opgenomen in de setlist en is één van de hoogtepunten van de avond. Een verbluffend mooie, loepzuivere uitvoering waarin Bono alle registers opentrekt en maar weer eens blijkt hoe goed hij bij stem is vanavond.

De indrukwekkende vierpotige Claw, die bij binnenkomst nog het meest doet denken aan een pasgeland ruimteschip, is precies zo overrompelend als beloofd, zeker als bij het intro van The Unforgettable Fire het reusachtige ronde videoscherm naar beneden uiteen valt in een soort konische cirkel van allemaal losse schermen. De link met de ruimte is de hele avond aanwezig, vanaf het intro van Bowie's A Space Oddity, via de veertigste verjaardag van de landing op de maan tot een verbinding met het ISS ruimtestation waar astronaut Frank De Winne de boodschap 'The Future Needs A Big Kiss' ophoudt.

Klassiekers als Sunday Bloody Sunday, Pride, Streets (voorafgegaan door een videoboodschap van bisschop Tutu) en Walk On (geschreven voor en opgedragen aan Aung San Suu Kyi) worden niet overgeslagen en gedurfde en geslaagde verrassing is een denderende dance-remix-versie van het nummer I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight, ondersteund door een spetterende lichtshow

Afsluiter One zorgt wederom voor duimendik kippenvel als de spotlights doven en het publiek duizenden oplichtende mobieltjes omhoog houdt. De band trakteert ons op een extra lange versie van het nummer: "Here us coming Lord, here us call, here us knocking, we're knocking at your door".

Binnen een minuut keert U2 alweer terug voor een ongebruikelijk ingetogen toegift; Ultraviolet, With Or Without You en Moment Of Surrender. Het laatste nummer volgt Bono de tekst en eindigt hij geknield en vol overgave. En terwijl hij de zaal voor een laatste maal in zich opneemt klinken de eerste zinnen van publiekslieveling 40. De band verlaat breed lachend en met heel veel thank you's het podium en 60.000 man scanderen, op weg naar de uitgang 'How long to sing this song'.

U2 is en blijft de onbetwiste koning van de stadionrock.

Beautiful Day


I Still Haven't Found What I'm looking For


Setlist
1. Breathe
2. No Line On The Horizon
3. Get On Your Boots
4. Magnificent
5. Beautiful Day / Blackbird (snippet)
6. Mysterious Ways
7. I Still Haven't Found What I'm Looking For / Movin' On Up (snippet)
8. Angel Of Harlem / Don't Stop 'Til You Get Enough (snippet)
9. In A Little While
10. Unknown Caller
11. The Unforgettable Fire
12. City Of Blinding Lights
13. Vertigo
14. Let's Dance (snippet) / Crazy Tonight
15. Sunday Bloody Sunday
16. Pride (In The Name Of Love)
17. MLK
18. Walk On / You'll Never Walk Alone (snippet)
19. Where The Streets Have No Name / All You Need Is Love (snippet)
20. One
Encore:
21. Ultra Violet (Light My Way)
22. With Or Without You
23. Moment of Surrender / 40 (snippet)
...LEES HIER VERDER...

U2 KOORTS OP TWITTER

De U2 koorts is ondertussen ook in Nederland in alle hevigheid toegeslagen. Volgens de laatste berichten op twitter staan er op dit moment al mensen in de rij voor de Arena. Nog 1 nachtje en dan is het zover, dan betreden de Ierse veteranen opnieuw de Amsterdam Arena.

Een band op tour is nog nooit zó intensief gevolgd als nu. Met behulp van sociale netwerken als Twitter, My Space en You Tube hebben we grote delen van de tour al kunnen volgen in acceptabele beeld en geluidskwaliteit, kennen we de complete setlist en weten we bijna exact hoe laat welk nummer wordt gespeeld. Sterker nog, we hebben het eerste concert in Barcelona volledig live gestreamd kunnen volgen in beeld en geluid, doorgelinkt vanaf een mobiele telefoon.

Kleine veranderingen in de setlist; de toevoeging van 'Stay' in Berlijn [filmpje], of bijzondere uitvoeringen van nummers worden gelijk het net over gestuurd. Zo postte U2006com vlak na het concert in Berlijn gisteravond een [filmpje] waarbij de band hun instumenten uitleenden aan enkele fans die op het gigantische podium, met hun helden, Angel Of Harlem mochten spelen. Hoe te gek is dat?

Bovendien is er het sterke vermoeden dat achter één van de actieve twitteraars niemand minder dan The Edge schuil te gaan, zodat we regelmatig getrakteerd worden op bijzonder beeldmateriaal van de bandleden zelf. [Bono op weg naar Berlijn]

Een Amsterdamse My Spacer is zelfs zover gegaan om alle Barcelona-feed aan elkaar te klussen tot één complete concertregistratie [bekijk 'm hier], die nu op You Tube staat. Prima om alvast in de stemming te komen voor morgen en/of overmorgen.

>Zoek U2 als Trending Topic op je Twitter of stel de zoekfunctie #U2 (hashtag U2) in op Tweetdeck
>Kijk op You Tube/U2006com
>Bezoek het blog van collega Kick Fm en de U2 fanclub Nederland

...LEES HIER VERDER...

WHERE DID ALL THE LOVE GO

Ik blijf maar bloggen over Kasabian. Wat wil je ook met zo'n album. The West Ryder Pauper Lunatic Asylum, that is. Heeft u hem nog niet gehoord? Doen! Deze derde van de Leicester lads is werkelijk ijzersterk. Na hun verpletterende debuut 'Kasabian' in 2004 en de iets mindere opvolger 'Empire' gooien ze het tegenwoordig wat meer op de psychedelische toer. Maar met behoud van die uiterst verslavende typische Kasabian baggy-rock-groove. En dat levert een stomend, groovend, origineel en zeer divers album op.
De nieuwe single heet 'Where Did All The Love Go' en is gelijk het meest radiovriendelijke nummer van de plaat. En met een maatschappij kritische inslag, jawel. Uiteraard wederom een prachtige arty video. Na de klik.

"The rivers on the pavement,
Are flowing now with blood.
The children of the future,
are drowning in the flood"


...LEES HIER VERDER...

GET BACK ON THE ROOF

New York ging even terug in de tijd gister toen Paul McCartney op de dakluifel van het Sullivan theater verscheen voor een mini-concert. 45 jaar na het televisiedebuut van The Beatles in de Ed Sullivan show keerde Macca terug naar datzelfde theater, dit keer als gast van vaste resident David Letterman. En om het 'Get Back' gevoel helemaal compleet te maken speelde de ondertussen 67 jarige ex-Beatle live vanaf het luifeldak, in herinnering aan het legendarische rooftop concert van The Beatles op het Londonse Apple gebouw in 1969. Get Back, Helter Skelter en Back In The USSR.. na de klik.

Get Back


Helter Skelter


Back In The USSR

...LEES HIER VERDER...

MAN, I HATE YOUR BAND

Na twee albums geeft Little Man Tate er de brui aan. De band uit Sheffield die vooral via MySpace snel opkwam heeft zich nooit echt kunnen onderscheiden in de wervelwind aan Britpopbandjes die continu over de plas waait. Hun vrolijke maar doorsnee rammelpop in de categorie Noord-Engelse tongval, bleef in succes flink achter op een vergelijkbaar bandje als bv. The Wombats. Dat zagen ze blijkbaar zelf ook in. Toch nog even één keer lekker meebrullen met Man, I Hate Your Band, dan maar?



...LEES HIER VERDER...

JACK WHITE'S DEAD WEATHER

Bezig mannetje die Jack, naast The White Stripes en The Raconteurs, is The Dead Weather zijn nieuwste artistieke uitspatting. The Dead Weather heeft een indrukwekkende bezetting, naast Jack White bestaat de band uit Alison Mosshart van The Kills, Dean Fertita van Queens Of The Stone Age en Jack Lawrence van The Raconteurs. In maart kwam de eerste single uit; Hang You From The Heavens. Het album Horehound verschijnt maandag maar is momenteel al in zijn geheel te beluisteren op Facebook. Luister na de klik naar single nummer 2, Treat Me Like Your Mother.


...LEES HIER VERDER...

DE NIEUWE ARCTIC MONKEYS

Yup, daar is ie dan, de nieuwe single van de Arctic Monkeys: Crying Lightning. Hij kwam gister uit via itunes.
De single is zoals voorspeld donkerder van toon dan voorgaand werk, Turner zingt wat lager en Helders houdt er een soort marstempo op na, wat samen met het (mn solo) gitaarwerk een onheilspellend geluid geeft. De invloed van producer en opper-QOTSA Josh Homme is er (wat mij betreft) niet direct uit te halen, maar wat een prima eerste single. Het is een slowburner, geef 'm enkele rondjes om op te warmen en dan komt hij ontzettend lekker binnen! Dat belooft weer veel goeds voor het album, zullen ze dan ook gewoon weer dé band van 2009 worden?

Het derde studio album van de Arctic Monkeys, getiteld Humbug, verschijnt 24 augustus, vlak na Lowlands waar ze ongetewijfeld nieuw materiaal laten horen.


...LEES HIER VERDER...