DE 10 BESTE ALBUMS VAN 2010

Koude rillingen in de hitte, lome melodieën, veelbelovende debutanten en mooie producties. En hulde aan mr. Burton, zware tassen en The Spark. Kortom; mijn 10 albums van 2010.

10. The Thermals - Personal Life
Dankzij Spotify en zonder voorkennis stuitte ik op deze band. Later las ik ergens dat ze vroeger veel beter waren. Meer punk enzo, minder geproduceerd. Geproduceerd is natuurlijk een beetje een vies woord. Dat moet ik dan maar eens uit gaan vinden, hoe dat zit. Ik vind ze in ieder geval in 2010 heel goed. Mooi geproduceerd ook.

9. Jon Allen- Dead Mans Suit
Rafelige emotie, een jonge Rod Stewart. Schitterende stem, hardwerkende jongen, zeer getalenteerd en goede backing-band. Luister naar In Your Light en huiver. Dit is zo'n plaat die je eindeloos kunt blijven draaien. Doet het ook erg goed met kerst trouwens. En Allen haalt hiermee zomaar mijn 10.

8. Paul Weller - Wake Up The Nation
Kleine kans dat Weller niet in mijn lijst staat als hij een nieuwe plaat uitbrengt. Heroes are forever. Wake Up The Nation grijpt (meer dan zijn vorige solo albums) terug op het hoekige werk van The Jam. Stevig en gevarieerd.

7. The Coral - Butterfly House
Soms weet je pas als het terug is wat het was dat je zo hebt gemist in de albums daarvoor. The Spark. Butterfly House heeft alles in zich wat een goed Coral album bezit, met als bonus een fris fruitige sprankeling van hervonden chemie.

6. Broken Bells - Broken Bells
Daar is hij, Mr Brian Joseph Burton alias Danger Mouse. Hoe briljant is die man eigenlijk? Alleen al dit jaar is hij verantwoordelijk voor 3 ongekend sterke albums; van de Black Keys, Danger Mouse & Sparklehorse (net buiten m’n top 10) en Broken Bells. En dan heb ik het nog niet eens gehad over eerder werk met Beck, The Gorillaz, Gnarls Barkley... Maargoed, hij dus. Samen met James Mercer van The Shins, de man met één van de mooiste vocalen van deze tijd. Een gouden combinatie.

5. Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drink
“You know when you’re carrying a really heavy bag for what seems like forever and you reach wherever you’re going, finally dump it down on the floor and it feels like your arms are slowly rising up in happy relief.” Aldus de NME om het gevoel bij deze plaat te omschrijven. Niets aan toe te voegen.

4. The Black Keys - Brothers
Vuig en zompig; the way we like it. Ook de Black Keys stoten dit jaar, net als The National, door naar het grote publiek. Verdiend! Riep iemand Danger Mouse?

3. Balthazar - Applause
Bijzonder sterk debuutalbum. “Gortdroog, melodieus, laidback, vol hitpotentie, de lo-fi Arctic Monkeys... “ Aldus een greep uit de recensies. Bathazar is inderdaad precies al het voorgaande. Ga dit luisteren en laat je meeslepen door de heerlijk loom gezongen vreemde teksten van Maarten Devoldere en Jinte Deprez, het zachtjes rammelend gitaarwerk en een paar heerlijke baslijnen...

2. Tame Impala – Innerspeaker
Eén van de grootste verassingen van dit jaar. Jaren ’60 psychedelica met een zanger die klinkt als John Lennon, en dan toch nergens als copycat klinken. Dat is een prestatie. Heerlijk, dromerig toegankelijk... Werelddebuut.

1. The National - High Violet
In juli dit jaar schreef ik over een gedenkwaardig optreden op een mooie zomeravond in Brooklyn: “Deze man [Mat Berninger] zorgt ervoor dat je elk haartje op je lijf afzonderlijk overeind voelt komen tot één grote rilling terwijl het buiten 32 graden is. Wie doet hem dat na?” Daarom dus, The National op 1 in deze lijst.

...LEES HIER VERDER...

MILES KANE'S ODE AAN THE MUSIC MACHINE

Begin volgend jaar verschijnt het eerste solo album van Miles Kane, voormalig frontman van The Rascals en vooral bekend als wederhelft van Alex Turner in The Last Shadow Puppets.

Inhaler is de eerste single en klinkt eigenlijk precies als een combinatie van beide bands. Ook hier heeft Kane zich laten beinvloeden door de jaren 60, specifieker gezegd, Inhaler is een remake (of ode aan, zo je wilt) van het nummer Mother Nature Father Earth van 60's garage-psychedelica band The Music Machine.

Het is nog niet duidelijk hoe Kane's album gaat heten of wat de exacte releasedatum is, wel is bekend dat niemand minder dan Noel Gallagher gastvocalen levert op het nummer 'My Fantasy'. Als tegenprestatie speelt Kane mee op het lang verwachte solo album van Gallagher, dat ergens diep in 2011 zou moeten uitkomen.

Miles Kane - Inhaler


De officiele video van Inhaler vind je hier (live at MOJO-Liverpool)
Het nummer Mother Nature Father Earth van The Music Machine vind je hier
...LEES HIER VERDER...

THE BOXER REBELLION IN PARADISO (11.11.10)

The Boxer Rebellion is typisch zo'n band met een lange adem en een hoge gun factor. Gisteravond stonden ze in de uitverkochte bovenzaal van Paradiso en lieten ze zien dat ze eigenlijk een maatje te groot zijn voor deze zaal.

Sinds 2003 timmert The Boxer Rebellion aan de weg met goed in het gehoor liggende, galmend sferische shoegazerock met de nodige hitpotentie. Een sound die zich beter leent voor de grote stadions dan de intieme setting van Paradiso.

Jarenlang echter werd de Londonse band geplaagd door botte pech. Het begon veelbelovend in 2003 toen ze getekend werden door legendarische platenbaas Alan McGee (Oasis, Primal Scream, Libertines) en er een tour met The Killers werd gepland. Maar Zanger Nathan Nicholson werd ernstig ziek, de tour werd gecancelled en twee weken na het verschijnen van debuutalbum Exits in 2005 ging het label van McGee zielloos ten onder.

Sindsdien brengt The Rebellion materiaal in eigen beheer uit en grijpen ze elke gelegenheid aan om te spelen. Gisteravond stond er een geoliede, hardwerkende en strakke band op het podium, die misschien nog wat meer eigen karakter moet ontwikkelen, met name in de interactie met het publiek maar verder klaar is voor de grotere zalen.

In februari verschijnt hun derde plaat A Cold Still en de preview gisteravond van oa de nummers Step Out Of the Car en The Runner klonk veelbelovend. Zou dit dan de verdiende doorbraak betekenen?

The Boxer Rebellion - Red Light Means Go


The Boxer Rebellion - Forces


Website
Facebook

...LEES HIER VERDER...

LUISTER LIAM GALLAGHER'S BEADY EYE

Vandaag lanceert Beady Eye, de nieuwe band van Liam Gallagher hun eerste gratis downloadtrack. Ha, de nieuwe band van Liam.. dat is natuurlijk gewoon Oasis. Maar dan zonder gitarist en hofleverancier van britpophits Noel Gallagher, die na de zoveelste ruzie met broer lief, zijn kapotgeslagen gitaar aan de wilgen hing.

En terwijl Noel voorlopig de brave huisvader uithangt en sport-programma's presenteert met komiek Russel Brand, hebben Liam en zijn Oasis-maatjes topproducer Steve Lillywhite gestrikt en werd deze zomer een plaat opgenomen.

Hoe klinkt dat? Uiteraard vindt Gallagher zelf dat Beady Eye the next big thing is, maar Bring The Light is vooral een nogal standaard, recht toe recht aan rock 'n roll nummer in de traditie van Jerry Lee Lewis. Niet speciaal iets mis mee maar echt warm lopen we er op de redactie nog niet voor. Misschien u wel. Oordeelt u zelf.


...LEES HIER VERDER...

JON ALLEN IN DE MELKWEG (02.11.10)

De oude zaal van de Melkweg is goed gevuld voor singer/songwriter Jon Allen. Zijn debuutplaat Dead Mans Suit kwam begin dit jaar in Nederland uit en single 'In Your Light' heeft flink wat airplay gekregen. Vanavond speelt hij bijna het hele album aangevuld met wat werk van een eerdere EP en een voorproefje van zijn nieuwe cd die volgend voorjaar uitkomt.

Allen is het type natuurlijke performer; een beetje een troubadour, met akoestische gitaar, corduroy jasje, verwaaid haar en warrig baardje. Hij bezit die kenmerkende ontwapenende Britse charme van bescheidenheid verpakt in humor, wat hem direct de zaal voor zich doet winnen. Dit, tezamen met zijn prachtige hese stemgeluid, maakt het een groot plezier om naar te kijken en luisteren. Hij wordt in de pers veelvuldig vergeleken met een jonge Rod Stewart die dezelfde rafelige emotie bezit, maar invloeden van Bob Dylan en Neil Young zijn ook nooit ver weg.

De set begint klein en ingetogen (alleen Allen en gitarist Simon Johnson, die tevens een prachtige tweede stem levert) met een akoestisch setje van Going Home, een Iers aandoend folkliedje dat eerder gebruikt werd in een commercial van Landrover, en countryballad Lay Your Burden Down. Pas bij Take Me To The Heart valt de band in, wat live een stuk indrukwekkender klinkt dan op de plaat. Het gevaar van dit genre is dat teveel akoestische gevoeligheid live vrij snel tot een verzadigpunt komt, maar met Allen's uitstekende band blijft het tempo er lekker in.

Bij Happy Now wordt al voorzichtig meegezongen en als single In Your Light voorbijkomt durft Allen het aan om het publiek een heel refrein te laten zingen. Waarvoor we vervolgens uitgebreid bedankt worden. Vlak voor de encore geeft Jon aan dat hoewel dit het laatste nummer we natuurlijk allemaal wel weten hoe het werkt, maar hij wil ons toch alvast bedanken voor het geval hij onverhoopt geëlektrocuteerd wordt en geen toegift kan spelen. Je weet tenslotte nooit..

Als dan in de encore eindelijk titelsong Dead Mans Suit voorbijkomt, na veelvuldige verzoeken van een man op het balkon, is iedereen tevreden. De show eindigt net zo ingetogen als hij begon met prachtige nieuwe ballad Last Orders. Daarna staat Allen zelf een doosje meegebrachte cd's te verkopen, die veel te snel zijn uitverkocht en loopt de band gewoon door het publiek de apparatuur naar buiten te schuiven. Precies het soort rommelige charme dat past bij deze gloedvolle avond.

In Your Light


...LEES HIER VERDER...

MOKE + METROPOLE ORKEST

Misschien niet zo'n voor de hand liggende samenwerking, die tussen Moke en het Metropole Orkest. Wel eentje die erg goed uitpakt. Vier gezamenlijke studiodagen in februari en een muzikale en persoonlijke klik tussen band en dirigent Jules Buckley leidde tot een verregaande collaboratie.

Als resultaat debuteerde het orkest dit jaar samen met de Amsterdamse rockers op Neerlands grootste festivalpodium Pinkpop (voor Moke de 2e jaargang op rij). Op 15 oktober verschijnt hiervan een live CD/DVD, én aanstaande zaterdag 9 oktober geven band en orkest samen een avondvullende show in de Heineken Music Hall.

Voor het Metropole past Moke uitstekend in het programma 'de week van het Metropole' een vorig jaar gestart jaarlijks evenement waarbij het orkest de grenzen tussen klassiek en pop verkend, samen met (inter)nationaal bekende artiesten. Ook voor Moke was de timing perfect. Met het eind vorig jaar verschenen tweede album The Long And Dangerous Sea zette de band een grootser en meer georkestreerd geluid neer, dat zich prima leent voor deze samenwerking.

Het album dat simpelweg Moke + Metropole Orkest heet bevat geen nieuw Moke materiaal. Wel een volledige registratie (zowel op CD als DVD) van de Pinkpop show, behind the scenes materiaal en drie studiotracks. Naast een bewerking van The Emigration Song zijn dat twee mooi uitgevoerde covers; Enjoy The Silence van Depeche Mode en nieuwe single Survive van David Bowie. Luister hieronder naar Survive in de Moke uitvoering en het origineel van Bowie.

Live:
Zaterdag 9 oktober, Heineken Music Hall (Amsterdam)
Download Survive op itunes




...LEES HIER VERDER...

THUISWEDSTRIJD VOOR THE NATIONAL IN BROOKLYN

Terwijl in New York de hitte langzaam plaats maakt voor een zwoele zomeravond, fietst uw verslaggever Prospect Park binnen, de enorme groene oase van Brooklyn en misschien wel het mooiste park van de stad. The Prospect Park Bandshell is het oudste openlucht podium van New York en programmeert al 32 jaar bands. Vanavond behoort het podium toe aan Brooklyn's eigen The National.


Als de laatste dromerige klanken van support Beach House tussen de bomen verdwijnen worden de picknick-kleedjes opgevouwen en dromt de menigte naar voren. Al bij de eerste klanken van Runaway barst een daverend gejuich los, het is duidelijk dat The National hier een thuiswedstrijd speelt. Bijna alles wordt meegezongen en elke uithaal en beweging van zanger Matt Berninger levert groot enthousiasme op.

Uiteraard ligt het zwaartepunt vanavond op High Violet, het album waarmee de band eindelijk grote internationale erkenning verdienden. Daarnaast spelen ze verrassend veel van Alligator uit 2005, zoals het gevoelige Baby, We'll Be Fine.

Het nummer Slow Show wordt speciaal opgedragen aan Leonard Cohen omdat de bagage van de band in Portugal met die van hem is verwisseld. De gitaren van Cohen durft de bescheiden band niet aan te raken, dus spelen ze vanavond op geleende instrumenten. De band lijkt, ondanks de lange weg die ze hebben afgelegd, nog steeds lichtelijk verbaasd over het recente succes, hoewel Berninger grapt dat ze gelukkig vanavond voor het eerst lopend naar hun optreden konden; zo'n stretchlimo gaat ook vervelen.

Berninger doet zijn karakteristieke schutterige bewegingen, loopt schijnbaar besluiteloos heen en weer over het podium om vervolgens exact getimed een enorme uithaal te produceren zoals in het adembenemende Squalor Victoria. De hoge uithalen zijn niet altijd even zuiver en de lage noten regelmatig mompelend, maar hij zingt zo vol overgave zijn hart uit z'n lijf dat het niet uitmaakt. Deze man zorgt ervoor dat je elk haartje op je lijf afzonderlijk overeind voelt komen tot één grote rilling terwijl het buiten 32 graden is. Wie doet hem dat na?

De band is ogenschijnlijk rommelig maar speelt eigenlijk een zeer geoliede rockshow. Vooral het smerig scheurende Available, gevolgd door de ingehouden Cardinal Song maakt diepe indruk, evenals afsluiter Fake Empire. Er trekt er een voelbare rilling door het park als 5.000 kelen woord voor woord meezingen.

In de toegift pakt de band nog even zwaar uit met Secret Meeting, Mr. November en natuurlijk Terrible Love. Als Berninger vertelt dat dit park zijn favoriete plek is, en vraagt of iedereen die uit Brooklyn komt heel hard wil schreeuwen is het duidelijk. De thuisbasis is trots op hun band, en Brooklyn is mede door The National momenteel dé hofleverancier van uitzonderlijk talent.

Little Faith


Bekijk hier de setlist.

You're The Same As Me opereert momenteel vanuit Brooklyn, New York.
...LEES HIER VERDER...

TRIXIE WHITLEY HEEFT SOUL

Als je als 22-jarige Belgische gevraagd wordt als frontvrouw voor Black Dub, de band van muzikaal genie Daniel Lanois (producer/songwriter voor oa U2, Bob Dylan, Neil Young en Peter Gabriel) dan doe je iets heel erg goed. En dat doet Trixie Whitley. Niet alleen heeft deze Belgisch/Amerikaanse schone een stem waar de soul vanaf spat, ze speelt ook nog eens zeer verdienstelijk drums, keyboard en gitaar.


Whitley groeide op in New York en na een aantal jaren in Belgie keerde ze op haar 17e definitief terug naar Amerika. Ze nam de afgelopen tijd twee EP's op; Strong Blood, geproduceerd door Meshell Ndegeocello (2008) en The Engine (2009).

Samen met Black Dub bracht ze onlangs de single I'd Rather Go Blind uit. Het eerste Black Dub album was gepland voor einde dit jaar maar is uitgesteld tot nader order nadat Daniel Lanois betrokken raakte bij een ernstig motorongeluk. Ook de geplande tour werd afgelast. Whitley heeft ondertussen een nieuwe gelegenheidsband om zich heen verzameld waarmee ze onder haar eigen naam optreedt totdat Black Dub weer up and running is.

Voor wie toevallig in New York verblijft deze zomer; aanstaande maandag is ze te bewonderen in The Rockwood Music Hall (Lower East Side).





...LEES HIER VERDER...

MLDC'S TRAGIC TALES OF A GENIUS

Dat Vlaanderen excelleert in prachtige muziek bepleitte ASP collega Peter onlangs al bij het aanprijzen van Marble Sounds. En hoewel de ogen van indieminnend Belgie en Nederland vooral gericht zijn op Vlaanderen doet ook Wallonie een stevige duit in de zak met het onlangs verschenen 'Tragic Tales Of A Genius'. Een pop-opera gebaseerd op het leven van Brian Wilson, van de Luikse band My Little Cheap Dictaphone (tegenwoordig kortweg MLDC).

Een pop-opera? Jawel, en vergeet direct de associatie met pompeuze jaren '70 conceptrockers want dit is andere kost. Rijk georkestreerd dat wel, maar bombastisch of sentimenteel wordt de plaat nergens. Tragic Tales Of a Genius is muzikaal gezien eerder schatplichtig aan Mercury Rev, Elbow, Flaming Lips en een vleugje Oasis en Coldplay.

Het album verhaalt over het getormenteerde bestaan van het muzikale genie, geplaagd door innerlijke demonen, eenzaamheid en een beroerde jeugd, altijd op zoek naar verlichting in de muziek. Naast het leven van Brian Wilson haalde MLDC ook inspiratie uit de biografien van Tom Waits en Johnny Cash.

Voor single What Are You Waiting For wist de band niemand minder dan Jonathan Donahue van Mercury Rev te strikken voor een vocale gastbijdrage. Bekijk hieronder de schitterend geanimeerde cinema-noir clip.


...LEES HIER VERDER...

NIETS AAN DE HAND MET DARWIN DEEZ

In de categorie zomerhit lijkt Darwin Deez goede kansen te maken met de aanstekelijke single Radar Detector. Vrolijk rammelende, niets aan de hand indiepop uit New York. Ja, daar worden we blij van.

Dat de band onder aanvoering van de uberblije hippie Darwin Smith on stage tussen elk nummer absurde aerobicdansjes uitvoert en melige medleys inzet, vergeven we ze dan maar. Het London Calling publiek was er dit voorjaar -terecht- nog niet helemaal klaar voor, zo'n overdosis opgewektheid.

Hun gelijkgenaamde debuutalbum klinkt echter helemaal niet onaardig, met name uitschieters als genoemde single, Bad Days, Bomb Song en Constellations (twinkle, twinkle little star). BBC Radio 1 vergeleek de band al met buddies The Strokes. Daarvoor is naar mijn menig hun geluid te eenzijdig, maar een vrolijke Strokes-light? Wel ja. Luister naar Radar Detector.



...LEES HIER VERDER...

PAUL WELLER IN DE MELKWEG

Twee avonden stond veteraan en Mod-held Paul Weller in de Melkweg, en uw verslaggever was er bij. Twee avonden van hoog niveau, enorm speelplezier, bezieling en een gedrevenheid waar menig 20-jarige jaloers op zou zijn.

Weller is er de man niet naar om zich ergens makkelijk vanaf te maken, om avond aan obligate best-of sets ten gehore te brengen. Hij weet zich na een carrière van 35 jaar nog steeds te vernieuwen (luister dat eclectische nieuwe album 'Wake Up The Nation'), hij perst elke show het allerbeste van zichzelf uit z'n tenen, en doet dit alles met zoveel passie en vuur dat het een genot is om de hem live te aanschouwen. Of zoals OOR terecht stelt: de grootmeester aan het werk.

Verrassende touropener
De eerste show van de Europese tour blijkt er één vol verrassingen. Wie komt voor de bekende, stemmige singer/songwriter ballads van Weller komt bedrogen uit. In hoog tempo en ongekend hard wordt zo'n beetje het gehele nieuwe album over het publiek uitgestort, afgewisseld met een aantal origineel gekozen oudere tracks (wo Dust & Rocks, Start!, Strange Town). Weinig rustmomenten, geen akoestische intermezzo's maar dik anderhalf uur rock 'n roll waarin alle mogelijke stijlen voorbij komen. De punkrock van The Jam klinkt nog steeds lekker rauw, Style Council hit Shout It To The Top is nog even fris als 25 jaar geleden en het nieuwe werk is een rare maar aangename mengelmoes van rock 'n roll, motown en acid jazz.

Het is de eerste helft voor het publiek duidelijk even wennen, maar dat geldt ook voor de band die in deze aftrap zoekt naast de juiste balans in de setlist. Na een nummer of zeven gaat de hoogste versnelling eraf en wordt het live verrassend goed uit de verf komende Trees ingezet. Een tweede rustpunt volgt vlak voor het einde met het prachtige, song for lost souls everywhere, Broken Stones. In de toegift voert de Modfather het tempo weer flink op en wordt de zaal, tot grote euforie van de oudere garde The Jam-fans, getrakteerd op twee nummers die lang niet live zijn gehoord; Art School, in duet met toetsenist Andy Crofts en Scrape Away. Ondanks de wat rommelige set en het slecht afgestelde geluid (een vervelende Melkweg kwaal) kan dit concert de annalen in als overdonderend, rauw en uniek.

Geoliede vrijdag
Vanavond start Weller ingetogen met Into Tomorrow, Aim High en Seaspray, om daarna gas te geven met Moonshine, de opener van gisteravond. Er is flink aan de setlist gesleuteld, en niet alleen in volgorde. Maar liefst 14 van de 27 nummers vanavond zijn gister niet gespeeld. Toegevoegd is bijvoorbeeld pianoballad Invisible, One Bright Star en een daverende uitvoering van Peacock Suit. Het geluid is nog steeds niet optimaal maar de set kent een betere opbouw met meer rustpunten. Dit heeft wel tot gevolg dat halverwege de aandacht wat verslapt met Andromeda, het lang uitgesponnen Pieces Of A Dream en de eigenlijk wat saaie cover How Sweet It Is (To Be Loved By You).

Maar met verrassing Pretty Green wordt wederom een lang niet gehoord The Jam nummer gespeeld, en is de zaal in één klap weer wakker en helemaal op stoom tot aan de eerste toegift. Die bestaat vanavond uit een schitterende meerstemmige akoestische set met prachtige uitvoeringen van All On A Misty Morning en Brand New Start waarin ook de drummer een couplet voor zijn rekening neemt, en Steve Cradock uitblinkt op slideguitar. Als tijdens de tweede toegift opnieuw Art School wordt gespeeld en afsluiter Whirlpools End wordt er voorin flink gesprongen.

Qua opbouw was vrijdag de betere avond, maar in uniciteit scoort voor mij de donderdag het hoogst. De enthousiast springende NRC recensent naast mij, die de show van donderdag met vijf sterren beloonde, vat twee intense avonden in één prachtige zin samen. Dit is muziek om in te wonen.

Strange Town, Melkweg, donderdag 13 mei 2010


Brand New Start, Melkweg vrijdag 14 mei 2010


setlist van donderdag
setlist van vrijdag

...LEES HIER VERDER...

GRUIZIGE HERRIE VAN DE ARCHIE BRONSON OUTFIT

Ook ineens zin in een flinke bak zompige, gruizige en galmende garage psychedelica? Dan moet u bij de Archie Bronson Outfit zijn.

Dit Britse trio timmert al jaren aan de weg met denderende drums, smerige rammelgitaren en hoekige riffs. Op het recent uitgekomen Coconut maken ze voor het eerst gebruik van synthesizers en dance grooves zonder hun garage afkomst te verloochen. En dat levert, zeker in de eerste helft een explosief geheel op.

Opener Magnetic Warrior dendert als een sneltrein langs je trommelvliezen, terwijl het donkere Shark Tooth eigenlijk een heel aanstekelijk ritme heeft, en samen met Hoola en Chunk bijna poppy klinkt, ware het niet voor het overstuurde stemgeluid van zanger Sam Windett.

Helaas zakt de plaat in het tweede deel flink in. De te schelle productie en de overstuurde gruizigheid beginnen dan richting de irritatiegrens te gaan en de nummers klinken als niet veel meer dan album-fillers. Met Harness (flink geleend van The Cult) wordt dit nog even goedgemaakt maar afsluiter Run Gospel Singer doet dit weer helemaal teniet. Gelukkig staan er enkele ijzersterke uitschieters op Coconut, zoals Magnetic Warrior en Shark's Tooth, die de plaat wel de moeite waard maken.

Archie Bronson Outfit speelt 4 mei in Paradiso, Amsterdam en 6 mei in Merlyn, Nijmegen



...LEES HIER VERDER...

PLAN B PAST NIET IN EEN HOKJE

Achter Plan B (google-technisch niet een heel geschikte naam..) gaat de 26 jarige Britse rapper Ben Drew schuil. Zijn vorige album, vol stoere, vuig spuwende teksten over drugs, sex en geweld, leverde hem de bijnaam 'The British Eminem' op. Maar op zijn nieuwe plaat maakt hij een soort 360 flip richting retrosoul. Ja, u leest het goed, retrosoul. Een soort Engelse Waylon zeg maar.

Gelukkig is hij het rappen nog niet verleerd, waardoor dit nieuwe album een uitermate vreemde combinatie is geworden tussen slicke retro-soul (van het soort met blazers, koortjes en swingende orgeltjes) én The Streets achtige rap met her en der een scheurende gitaarpartij. Zei iemand iets over Rivella?

Plan B scoort met dit subgenre beduidend beter dan als rapper. Het Brittanische muziekjournaille struikelt weer eens over elkaar om de mooiste superlatieven toe te kennen. Maar het werkt, want Plan B gaat deze week zeer waarschijnlijk uit het niets op #1 binnen komen in de Engelse charts. Niet slecht voor een tweede plan.



Het album 'The Defamation Of Strickland Banks ligt deze vanaf deze week in de winkel.

...LEES HIER VERDER...

KASHMIR - TRESPASSERS

In februari kwam het zesde album uit van het Deense Kashmir (inderdaad ontleend aan het beroemde Led Zeppelin nummer). De band draait al mee sinds begin jaren '90 maar eerlijk gezegd een beetje aan mij is voorbij gegaan. Hun vorige album, met gastvocalen van David Bowie en Lou Reed, is alweer van vijf jaar terug. Kashmir maakt meeslepende rock, dromerig maar ook dreigend, met onverwacht heftige uitbarstingen. Voor liefhebbers van Radiohead, Coldplay, Doves en Boxer Rebellion.

Het album werd geproduceerd door Andy Wallace die vanaf de jaren '80 werk deed voor grote namen als Nirvana, The Cult, Jeff Buckley en Kasabian. Kashmir komt in mei naar Nederland en speelt op 18 mei in Vera, Groningen, 19 mei in W2, Den Bosch en 20 mei in de Melkweg, Amsterdam.

Kashmir - Mantaray

...LEES HIER VERDER...

BLOOD RED SHOES ZIJN SNOEIHARD TERUG

Fire Like This is de titel van het tweede album van Blood Red Shoes, en daar is geen woord van gelogen. Wat een gloeiendhete en denderende plaat! De hand van top rockproducer Steve Albini (oa Nirvana, Pixies, Breeders) is goed te horen; de focus is verschoven van dance-punk naar rauwe rock, en de Blood Red Shoes lijken zich hierin helemaal thuis te voelen.

De plaat is analoog opgenomen met minimale overdubs waardoor er bijna een live gevoel ontstaat en het geheel urgenter en rauwer klinkt dan voorganger Box Of Secrets. Zware gitaarriffs en pompend drumwerk worden afgewisseld door enkele mooie rustpunten waarin de vocalen van Laura-Mary Carter prachtig tot hun recht komen.

In een tijd waarin veel (relatief nieuwe) Britse bands worstelen met het zoeken naar een eigen geluid en de hegemonie van Amerikaanse indie groot is, zetten de Blood Red Shoes een keiharde punt. Met dit album zijn ze een flinke maat gegroeid en vestigen ze definitief hun reputatie als een van de heetste bands uit Groot Brittannie.

Op 17 maart staat het duo in Paradiso en de 18e in de Groningse Oosterpoort,
en na hun optreden op de Lowlands Launch party lijkt een prominente plek op het Lowlands affiche een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.

Blood Red Shoes - Don't Ask




...LEES HIER VERDER...

INTRODUCING ALAN POWNALL

De scheidslijn tussen folk en singer/songwriter muziek is een beetje een vage. Maar wellicht omdat folk het toverwoord is van deze tijd wordt newbie Alan Pownall alvast in dit hokje geduwd. Dat hij huisgenoot is van Mumford & Sons en labelgenoot van Noah And The Whale zal hier ook wel toe bijdragen. Met het fijnbesneden uiterlijk van een jonge David Bowie of Brett Anderson lijkt deze 24-jarige Londenaar echter weinig op het prototype folkzanger.

Zijn muziek beweegt zich ergens tussen mooie gevoelige ballads met country/folk invloeden tot jazzy, zonnige Jason Mraz liedjes. Dat hij echter meer kan dan your regular 'man met gevoelige stem en akoestische gitaar' laat hij zien met oa een fijne dance-remix van A Life Worth Living en Beyonce cover Single Ladies.

Een debuutalbum is in de maak en moet ergens dit voorjaar uitkomen, hij tourde al met Adele en zijn naam duikt regelmatig op in de lijstjes van veelbelovende acts in 2010. Zoals in Times Online die zijn muziek omschrijft als popflavoured vaudeville en Clash Magazine dat zich lovend uitlaat over zijn rich and velvety smooth baritone. En nu op ASP...

Alan Pownall - Colourfull Day


Alan Pownall - Take Me


My Space
Twitter
...LEES HIER VERDER...

IS 2010 VOOR THE CHAPEL CLUB?

Dat de jaren '80 revival ook in 2010 wordt voortgezet lijkt duidelijk met The Chapel Club als nieuwste hype. Pas 2 singles hebben ze, nog geen platendeal en slechts een handvol optredens. Toch is deze band momenteel een van die larger than life beloftes zoals dat alleen in Groot Brittanie kan.

Sinds BBC Radio 1 dj Zane Lowe hun eerste single Surfacing bestempelde als 'Hottest Record In The World' is de hypemachine niet te stoppen en lijkt het slechts een kwestie van tijd voordat dit getalenteerde Londonse vijftal doorbreekt.

Met hun epische sound, donkere teksten, weidse gitaren en denderdende drums kunnen ze gemakshalve ingedeeld worden in het rijtje wave-revivalbands als Interpol, Editors en White Lies, hoewel ik geen fan ben van dit soort kort-door-de-bochtlijstjes. Zelf omschrijven ze hun geluid als 'grand intimacy'. Jawel. Ze leunen vooral op het geluid van The Cult en Echo & The Bunnymen met een vleugje Smiths.

Een goed verhaal, zelfbewuste frontman, gezonde dosis arrogantie én zelfspot doet de rest. Ik durf daarom ook wel te beweren dat we ze, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, zullen zien op London Calling én Lowlands dit jaar. Alleen nog even een platendeal...

The Chapel Club - O Maybe I


My Space The Chapel Club

...LEES HIER VERDER...