REVEREND & THE MAKERS STERK TERUG

Twee jaar na debuut The State Of Things zijn Reverend Jon McClure en The Makers terug met opvolger A French Kiss In The Chaos. Voor liefhebbers van de catchy indiedance van het eerste album is het wel even wennen. De band heeft alle electronica de studio uitgeschoven en het zwaartepunt verlegd naar britpop met een schepje madchester, wat een weidser geluid oplevert, meer orkestraties en een licht psychedelisch sausje. Met dit tweede album wordt de indiedansvloer misschien niet opnieuw veroverd, maar A French Kiss In The Chaos heeft mij verrast. Het is een sterke, consistente en volwassen plaat.

Dat deze nieuwe ontwikkeling ten goede komt aan het stemgeluid van Jon McClure is het eerste wat opvalt. Zonder alle electronica komt zijn stem beter tot z'n recht en hij heeft duidelijk de Noord-Britse backcatalogue er nog eens op nageslagen; harmonieuze samenzang en een typisch Britse sneer. Inhoudelijk is er weinig veranderd overigens, preken kan The Rev nog steeds. En dat doet hij dan ook allround en onvermoeibaar; consumentisme, farmaceutische industrie, maatschappij, milieu en wapenindustrie; het komt allemaal voorbij.

Silence Is Talking is een ouderwets sterke albumopener met een sferisch gitaarintro waar The Verve zich niet voor geschaamd zou hebben, sitar, zompig baslijntje en baggy beat. Heel andere koek dus. Dit wordt gevolgd door Hidden Persuaders, een netjes in elkaar gezet, maar beetje doorsnee britpopliedje met akoestische gitaar en puntige boodschap.
No Wood Just Trees lijkt met de uptempo beat nog het meest op het oudere werk, hoewel ook hier de baggy feel aanwezig is en McClure goed op Tom Meighan (Kasabian) heeft gelet. In Professor Pickles wordt overgeschakeld op een driekwartsmaat en een bataljon blazers, gevolgd door de indrukwekkende pianoballad Long Long Time. McClure klinkt hier op z'n best met een licht hees stemgeluid. Geslaagd tweestemmig refrein. No Soap In A Dirty War begint met minimale begeleiding en bouwt mooi op richting het meerstemmige refrein om lekker stevig te eindigen.
Manifesto/People Shapers is tekstueel wat hoogdravend maar muzikaal gezien erg goed. Marsritme, strijkers en een snerende McClure. Het spacy gitaarwerk is lekker onheilspellend en zorgt voor een mooi overgang naar het tweede deel waarin McClure duidelijk maakt dat hij in ieder geval wél betrokken is; '... I'm in love with the notion, with the idea of givin' a fuck...'
Mermaids en The End zijn de enige twee albumfillers wat mij betreft, terwijl afsluiter Hard Time for Dreamers weer erg sterk is. McClure mijmert over milieurampen, de derde wereldoorlog en de terugkeer van de Tories in het Britse parlement, om veelbetekenend te eindigen in een flatliner.

Reverend & The Makers staan de Lowlands zaterdag om 13.40 in de Grolsch.

Luisteren: Silence Is Talking, Long Long Time en Hard Time For Dreamers