Subtiliteit ver te zoeken bij MGMT

Terwijl debuutalbum 'Oracular Spectacular' zo mooi uitgebalanceerd is kunnen de jongens van MGMT zichzelf live blijkbaar niet goed handhaven. De dikke geluidsbrij op stadionvolume die zaterdagavond over de Melkweg werd uitgestort was bij vlagen niet te harden.

Dit was niet alleen aan de heren Goldwasser en Van Wyngaarden te wijten maar voor een groot deel aan de egotrippende bandgitarist die, als misplaatste jaren '80 metalheld, wijdbeens met wapperende haren alle nummers stuk voor stuk volledig dichtsmeerde met werkelijk stomvervelend gesoleer en eindeloze effecten-overbodigheid. Hij presteerde het regelmatig om de trademark synthloopjes van Goldwasser volledig weg te spelen en zo'n beetje elk nummer op te rekken tot ruim over de 10 minuten.

De rest van de band was slecht op elkaar ingespeeld en speelde slordig. Heel af en toe kwam er iets herkenbaars bovendrijven wat direct dankbaar door het publiek werd opgepikt. Bij 'Pieces Of What', 'Electric Feel', 'Kids' en '4th Dimension Transition' kregen we soms even een glimp mee van hoe het ook kan; gedreven en zonder franje, maar helaas duurden die momenten nooit lang. Grote hit 'Time To Pretend' (vrij vroeg in de set gespeeld) verdronk weer volledig in de galmende gitaarsoep. De handvol goede momenten wogen niet op tegen de aanslag op de zintuigen die de rest van de avond vormde.

Hewel jammer, want ik vind Oracular Spectaculair een waanzinnige plaat. Ik vrees dat MGMT geen lang leven is beschoren als ze hun live reputatie niet snel verbeteren.

MGMT in de Melkweg
15 november 2008