Retrorock van Albert Hammond Jr.

Het is al een tijdje stil rond New Yorkse garagerockers The Strokes. Pas volgend jaar is de opvolger van 'First Impressions Of Earth' uit 2006 gepland. Ondertussen zit Strokes-gitarist Albert Hammond Jr. gelukkig niet stil. Op 7 juli kwam zijn tweede soloplaat uit; Cómo te Llama?

Niet gehinderd door enige voorkennis omtrent zijn eerste album, kreeg ik 'Como Te Llama?' in handen. De plaat ademt onvervalste jaren '70 retrorock; 'guitardriven' en melodieus, tikje melanchonisch, met zo af en toe een flink scherpe rand, een vette 'Strokes' hook of poppy refreintje. De songteksten zijn kort maar treffend en Hammonds zang heeft een typisch jaren '70 stemfilter, zoals ook gebruikt op de eerste twee Strokes albums.

Opener 'Bargain Of A Century' is direct lekker; repeterende gitaarsalvo's en een ouderwetse solo op 3/4 van de track. Dit wordt voortgezet in 'In My Room'. Vervolgens valt 'Lisa' er wat raar in met een drumcomputer. 'GfC' is de eerste single van de plaat en één van de meest poppy nummers, met een aanstekelijk refreintje (All the while...All the while...I want my frustrations To know that you are allright).
Hoogtepunt is het drietal 'The Boss Americana', 'Rocket' en 'Victory At Monterrey'. Ouderwets lekkere rockers, gebouwd rondom doeltreffend eenvoudige gitaarriffs en refrein. Met het donkere, edgy 'Rocket' als uitschieter.

Vervolgens zakt de plaat een beetje in met 'You Wont be Fooled' en vooral 'Spooky Couch', een zinloos 7 minuten durend instrumentaal stuk zonder kop of staart. Daarna neemt de plaat een verrassende wending met reggaenummer(!) 'Borrowed Time'. Geloof het of niet maar Hammond Jr. komt er goed mee weg. Ook 'Miss Myrtle' heeft een lichte latin invloed, om uiteindelijk af te sluiten met pianoballade 'Feed me Jack'.

Voor: lekkere ongecompliceerde retrorock, verzacht het lange wachten op een nieuw Strokes album aanzienlijk
Tegen: ondanks de stijlwisselingen is het niet echt een gedurfde plaat.

Klik voor single 'GfC'